سایه زنی که دوسال روی زندگیم بود

گذشت و گذشت و هر سال وضعیت مالی شوهرم رو به پیشرفت میرفت.تصمیم گرفتیم بعد سالها بچه ی دوم رو وارد زندگیمون کنیم .تقریبا دوسه سال اقدام بودم اما بدون هیچ دلیلی باردار نمیشدم.تا اینکه به دکتر مراجعه کردیم و فهمیدم که تنبلی صعیف دارم که بادارو رفع شد و ماه دوم بعد از مصرف دارو باردار شدم.وقتی خبر به وش خونواده همسر رسید بازم حسادتای بیجا و حرفای تلخ به گوشم رسید اما اصلا برام مهم نبود.مخصوصا اینکه وقتی خبر به گوش مادرشوهرم رسید بهم چشم روشنی داد.اونم چی یه مدال و زنجیر که مال مادرش بود و بسیار قیمتی و باارزش

و بازهم حسادت و حسادت و حسادت.بگذریم

اواخر بارداریم بود که مادرشوهرم مریض شد.من هم بارداری پرخطر داشتم.اما اون بنده خدا نیاز به مراقبت داشت.هیچکدوم از عروسا حتی تلفنی احوالشو نمیگرفتن.اوردمش خونه مون و ازش مراقبت کردم.بعد چند روز حالش نامساعد شد و من با اون وضع خودم بردمش بیمارستان و اونجا وقتی فهمیدن باردارم سریع منو از بیمارستان خارج کردن چون اوج کرونا بود و من حتی مجال خداحافظی باهاش رو پیدا نکردم.وقتی تست کروناش مثبت شد ترس وجودمو گرفت.چون مطمعنا منهم مبتلا بودم.فرداس که تست دادم بعد ۲۴ساعت جواب اومد که منهم مثبت شدم.اما جالب بود هیچ علایم و ناراحتی مطلقا نداشتم.

مادرشوهرم بعد یک هفته فوت شد.و اینوسط بخاطر شرایط مراسم خاصی گرفته نشد.صبح روزی که فوت شد ساعت ۷صبح یکی از جاریا به عمد به من زنگ زد و بدون مقدمه خبر فوت رو دادو من چون فشار بارداری داشتم حالم بشدت بد شد

تا اخر بخونید

خلاصه اونجا هم دشمنی کینه خودشون رو نشون دادن. 

روز هفتم بعد مراسم مختصر هرکسی سرزندگی خودش بود.اینوسط بخطر حس تنهایی و دلتنگی من و شرایط حادم اوضاع خوبی نداشتم.و چون از خونواده خودمن دور بودم و تو اون شهر کسی رو نداشتم برام خیلی سخت بود مخصوصا اینکه شوهرم تو فاز افسردگی رفته بود و همش دوری میکرد.کم کم رابطه مون داشت سرد میشد و از هم دور میشدیم.جوری شد که دیگه در حد چند کلام بیشتر و ضرورت باهم حرف نمیزدیم.

بچه که به دنیا اومد درگیر بچه داری شدم.واینکه چون رفلاکس و الرزی شدید داشت کل وقتم به بچه داری میگدشت.و اینوسط بازهم مشغله و پیشرفت کاری شوهرم به کل مارو از هم دور کرد.

کم کم رفتارای همسرم تعییر کرد.از فاز افسردگی خارج شد و بهونه های الکی میاورد.تمام تلاشم این بود که اوصاع رو نرمال کنم اما نمیشد وقت کم میاوردم.دست تنها بودم و بچه داری بشدت وقت گیر بود.چون تایم خواب بچه خیلی کوتاه و مقطعی بود.طفلک بخاطر رفلاکس خیلی ادیت بود.با تموم ادیتاش اصلا گریه نمیکرد.فقط اینکه باید بغلش میگرفتم و اینجوری به هیچکاری نمیرسیدم.چهار ماهی گذشت و بچه تقریبا خوب شده بود.اما من واقعا از درون پوکیده بودم.و اینکه رسیدگی به درس و مدرسه بچه ی دیگه هم یکی از کارای وقت گیر.

بگذریم میخام برسم به جاهایی که کل زندگیم تغییر کرد

کم کم به بهانه ی مشعله کاری شوهرم از خونه فاصله گرفت.هرچقدر من میخاستم این فاصله رو از بین ببرم اما نمیشد.معامله های بزرگ آشنا شدن با افراد جدید و یهویی وارد شدن به مسیر شغلی جدید و درامد زیاد اونو کم کم تبدیل به یه آدم دیگه کرد.دیگه رسما به غریبه تبدیل شده بودم هیچکاری رو با من مشورت نمیکرد.در جریان هیچکدوم از کاراش نبودم.منی که تا چند وقت قبل تمام کارای حسابرسی و ریز و درشت کاراش دست من بود از جزییات کارای هم با هم صحبت میکردیم.

اینوسط فهمیدم برادراش بهش نزدیک شدن و توگوشش یه حرفایی خوندن که کارو جزییات مالیتو مخفی نگه دار.و نزار زن و بچه ت مطلع بشن که انتظاراتشون بالا میره و خلاصه از این حرفا.جوری شده بود که من هر چیزی میپرسیدم میگفت تو فکرتو درگیر نکن مسائل کار مال بیرونه خودم از پسش برمیام تو به خونه و بچه برس.

دیگه حتی تفریحات و مهمونی و گردش تعطیل شده بود.

اما خودش تا نصف شب تو جمع و مهمونی های شبونه میموند.و هر بار که زنگ میزدم میگفت پیش داداش هستم.اعتراضم که میکردم جرو بحث و دعوا پیش میومد.نگم که چه روزای بدی رو میگدروندم.گاهی حسادتهای بیجای افراد خودی و خانواده خیلی خیلی بیشتر از دشمن غریبه میتونه ادمو از پا دربیاره.

کارا جوری بود که کم کم بجای نیروی اقا نیروی خانم جایگزین کردن. و اینها همه به عمد و برنامه ریزی شده.البته به هیچ وجه منکر این نمیشم که کثافت اصلی خود شوهرم بود که ظرفیت نداشت.اوایل از پیامکای معمولی و صبح بخیرو مسائل کاری شروع شد و کم کم به حرفای روزمره و شوخی و لاس زدن رسید.و این وسط شوهر احمقم فکر میکرد واقعا کسی شده غرور سرتا پاشو گرفت .

مشکل اصلی از جایی شروع شد که یه معامله بزرگ انجام داد که توش به شکست خورده بود و سه سال پیش حدود شش میلیارد براش اب خورده بود که خب پول کمی نبود.اینوسط یکی از برادراش با یه وکیلی اشناش میکنن که خانوم بود.و این خانوم با نقشه وارد جزییات کار میشه و تمام اعتماد شوهرم رو به خودش جلب میکنه.

از اینجا به بعد به خاطر ترس از شناسایی شدن نمیتونم زیاد وارد جزییات بشم.

همینقدر بگم که وقتی خدا بخاد کسی رو رسوا کنه خیلی راحت دست طرف رو رو میکنه.اینکه یه شب اتفاقی یه پیام خیلی معمولی تمام بند رو به اب داد و من فهمیدم چی بسرم اومده.

اینکه یه آدم چقدر میتونه پست باشه و بخاطر هیچی پشت پا بزنه به یک عمر زندگی.اونشب با هر جون کندنی بود گذشت و من پلک رو هم نزاشتم.از خودم متنفر بودم.از اینکه اینقدر احمق بودم که به یه نفر تا این حد اعتماد داشتم.اما اون هرکسی نبود.اون شوهرم بود.شوهری که سالهای زیادی رو با عشق با هم زندگی کردیم.شوهری که خودشو مدیون من میدونست. همه میدونستن من برای زندگیم تمام صد خودمو گزاشته بود. اون کسی بود که به داشتن من میبالید.بخدا اینا رو از روی غرور و تکبر نمیگم اینا حرفای کل اطرافیان بود.