از نداشتن ها از نشدن ها از نه هایی که همیشه و همیشه شنیدم هزار بار شکستم از آرزوها و رویاهایی که بهش خندیدن
اگر همسفر ام واقعا همسفر بود هیچ آرزویی تو دلم نمیموند هیچ دردی نداشتم من جنگیدن خوب بلدم اما بقول معروف همین که من شمشیر انداختم دیدم جنگ تموم شد چون من تنها مبارز این جنگ بودم خسته شدم از کم آوردن ها از کوتاه اومدن ها این حق من نبود ما باهم هم قسم بودیم اما اون وسط راه کم آورد پشت مو خالی کرد
سخته خیلی سخته من از اینکه نمیفهمنت خسته شدم
از اینکه کنار اومدم با همه چی ولی ب چشمشون نمیاد....
خسته م خسته
آره بخدا
نزدیک چندسال ساکت بودم تا میخاستم حرف بزنم استرس کشیدم و نشد
از وقتی حرفامو میزنم میشم آدم بده و زبون دراز و پررو
غافل از اینکه دیگ ن روحی ن جسمی توان ندارم برم زیر حرف زور
قلبمم توان ندارع استرس میکشم بد کار میکنه قرص قلب میخورم از الان
حقم این زندگی نبود
ما گذشتیم گذشت آنچه تو باما کردی....
وقتی نه دل سکوت کردی داری نه توان جنگیدن تو ی خلسه ای فرو میرم دارم میبینم همه زندگیم جلو چشمم داره نابود میشه دارم صدای هلهله شادی دشمن رو می‌شنوم اما توانی برا بلند شدن ندارم امیدی نمونده واسم امید مثل اکسیژن اگر نباشه روح آدم خفه میشه راه میرم غذا میخورم نفس میکشم اما زندگی نه
دقیقا همینم
بچه هام دارن بد تربیت میشن من ی چی میگم کس دیگ خلاف من حرف میزنه
باهاشون جنگ و دعوا میکنم دوروز خوبن صد روز مثل قبل
یا باید خودمو بزنم ب بیخیالی یا باید ببینم بچه هام از دستم دارن میرن
