حسرت وجود یه مرد تو زندگیم داره آتیشم میزنه نارو به هیچ کس نمیتونم بگم چرا کسی منو نمیخواد
نمیگم ازدواج حتی اونایی که ازدواج نکردن ولی کسی تو زندگیشون بوده که حتی واسه یه تایم کوتاه بهش عشق و علاقه نشون بده و این حس قشنگ دوست داشته شدنو تجربه کردن خوش به حالشون
من فقط یک ماهی با یه خواستگار رفت و آمد کردم و با اینکه کار به عشق و عاشقی نرسید ولی همینم خیلی شیرین بود برام اینکه هردفعه یه هدیه ای که نشون میداد علاقمو از حرفای جلسه قبلم بیرون کشیده می اورد برام منو میبرد تو آسمون
اینکه به خاطر من کارشو ول میکرد و تایمشو با من تنظیم میکرد حتی تو اوج ترافیک از شرق تهران میومد دنبالم و نمیزاشت خودم خسته پشت فرمون بشینم یا حتی اسنپ بگیرم خودش میومد دنبالم گوشیشو سایلنت میکرد وقتی پیشم بود با اینکه حتی یه بار دستمو نگرفت ولی محبت و توجهشو نشون میداد حتی یه دوستت دارم نگفت ولی اگه دوستم نداشت که این کارا رو نمیکرد هان ؟
خانواده هامون به هم نمیخوردن در واقع خانواده اون جواب منفی دادن با اینکه از اول با خانواده و به قصد ازدواج جلو اومد ولی خانوادش بعدش گفتن ما خیلی تفاوت فرهنگی و اعتقادی داریم هنجارامون باهم فرق میکنه و به صلاح نیس در واقع وقتی خانوادمو خوب شناختن نظرشون عوض شد
خب خودش چرا تلاش نکرد برام ؟ اگه منو نپسندیده بود پس اون کاراش واسه چی بود مگه اگه از یکی خوشت نیاد براش وقت میزاری ؟ بهش اهمیت میدی ؟
تا ۲۴ سالگی این تنها تجربه حضور یه مرد تو زندگیم بوده من پسندیدمش چرا منو نخواست
