باعث شد من منزوی بشم و گوشه گیر
چون نمیزاشت جایی بریم یا اگرم میرفتیم همش اخمو بود ، الان مثلا تو خونه دلم میگیره میگم برم خونه فامیلامون وقتی میرم چون انقدر بابام باعث شده شخصیتم گوشه گیر بشه نمی تونم تحمل کنم
بعد من سرکار میرفتم بابام انقدر بهم غر زد چند روزیه استعفا دادم خیلی اعصابم خورده هیچوقت نفهمیدم رفت و آمد خونوادگی یعنی چی ؟ یا هیچوقت نشد جو خونمون شاد باشه همیشه جو خونمون سنگین بود
کلی نشستم گریه کردم ، میدونم من حتی اگه ازدواج هم کنم از اونجا هم شانس نمیارم
جانا سخن از زبان ما میگویی
با مامانت نمیتونی بری بیرون؟ گردش و تفریح کنی روحیه‌ات یکم عوض میشه
خونه ی ما و پدر من رو توصیف کردی😢
بازنشسته هم شد اوضاع بد تر شد
نشسته دم در کی رفت کی اومد
چی بشه از خونه برم بیرون اونم برای کارهای ضروری
یک چیز کاملا رایج و رومخی
بخدا یکی که روانش سالم باشه اینکارو رو نمیکنه
حالا قهر نمیکنه ولی بدم میاد هی میپرسه کی درا باز کرد
کی رفت
بعدم بخدا بچه نیستم
۳۰ سالمه
کاش اهل خطا بودم یا مسیرم کج بود اینقدر دلم نمیسوخت برای کنترل کردنش
البته میتونی حساس نباشی و و محل ندی
من خواهرم اصلا اهمیت نمیده ولی من این رفتار رو بی احترامی میبینم لج میکنم نمیرم بیرون
اخی عزیزم چندسالته گلم من۲۱سالمه سه ساره ازدواج کردم این حالت پدرتو نمیشه گفت روت حساسه از حساسیت زیاد هست که اینجوریه من از بچه گی تو خونمون که بزرگ شدیم اصلا بهمون سخت نگذشت تو خونه پدر و مادرم ازاد زندگی میکردیم بازخواست میشدیم که کجا میریم ولی ازاد بودیم
