امروز اولین سالگرد ازدواجمه خسته ترینم

من تو ماشین اگ داشته باشم روبرو نگاه میکردم

یدفعه یکی رد بشه و من چشمم بهش بخوره و شایدم نخوره اصلا یا متوجهش نشم اصلا بازم همینجوری فحش و ...

وای اصلا دیگه نمیتونم یادآوری کنم اینقد که حالم بد میشه ازش 

متنفرم از وجودش از رابطه باهاشم دیگه بدم میاد واقعا حسی بهش ندارم

تازه طرحم شروع شده هنوز یه هفته نشده و کلا این هفته همش درگیر کارای اداری بودم هنوز نرفتم که شیفت باشم و اینا

ولی همینم همش میگه من خوشم نمیاد کار کنی(ولی تو دعوا میگه تا حالا هزارتومن تو این زندگی خرج نکردی در صورتیکه کل وام ازدواج و طلاهام و حواله ماشینی که برنده شده بودم رو فروختم بهش دادم که ماشین بخره تقریبا ۸۰۰ میلیون شد)

همشم میگه دوس دارم‌بیای قسمت اداری و چرت و پرتای خودش 

مطمئنم 

نه باهام‌میاد مشاوره نه اصلا قبول داره مشاوره رو 

اصلا هیچ چیزی رو قبول نداره احمق بی سواد

باز خواهر شما یکیو داشت بهش دردشو بگه منکه خانوادم فکر میکنن خودم گل و بلبله زندگیم و از اونا غافل شدم و بیخایلشون شدم کلا 

در ضمن خواهر هم‌ندارم 

من نمیدونم کودکیش چجوری بوده خیلیم درگیرش نشدم ک ازش بپرسم ولی اون خیلی از من میپرسه که مثلا زیر پای منو بکشه ( جالبه خودش مشکل داره دنبال اشکال تو کودکیه منه که همه چیو بندازه گردن خودم ) البته مثلا زرنگ هم هست تو مواقعی که حالش خوبه و اوکییم میپرسه مثلا 

ولی خودش بعضی وقتا میگه یه چیزایی که مثلا باباش کتکش زد و دندونش شکست چون داشت میخندید زیاد یا یچیزای اینجوری 

ولی من چون پدرم سر مادرم هوو اورده اینو همش میکوبه تو سرم و میگه عقده ای بار اومدین و میگه پدرت ولتون کرد و دمش گرم و دمش گرم که مادرتو ول کرد خوب شناختتون چقد زرنگ بود که ولتون کرد و رفت 

خیلی بی غیرته 

در ضمن خودش خیلی مواظبه بچه دار نشدنه 

منم شرایط طلاق ندارم با توجه به اینکه اولا انتخاب خودم با پا فشاریه زیاد خودم بوده 

دوم اینکه خانوادم اصلا از هیچی خبر ندارن 

سوم اینکه مشکلات زیادی دارن دلم‌نمیاد سرشون آوار بشم مامانم تقریبا افسرده هست قرص اعصاب میخوره 

واقعا سرکوب و اینا نمیزد 

یادم‌نمیاد زده باشه 

اگرم بوده در حدی نبوده جدیش بگیرم ولی این اواخر که نزدیک عروسیمون بود خیلی بدتر داشت میشد ک دیگه بازم خودم انگار قفل و زنجیر شده بودم و جرئت نمیکردم به خانوادم بگم نمیخوامش چون بهم گفته بودن انتخاب خودته و ما راضی نیستیم مخصوصا پدرم 

از ساعت ۹ ونیم اینجا بالا پشت بوم نشستم 

متنفرم از اینکه برم دوباره تو اون محیطی که داره نفس میکشه نفس بکشم 

لحظه شماری میکنم بره سرکار 

از دستش دلم‌میخواد سر به کوه و بیابون بزنم 

نمیذاره تکون بخورم نمیذاره یه مسافرت با خالم برم وقتی نیست نمیدونم چیکار کنم

همش وعده سر خر من بهم میده 

کاش خدا ببینه و دلش برای مادرم بسوزه که من‌اضافه نشم به غمهاش و یکم اوضاعمو روبه راه کنه 

کاش حداقل مرگم زودتر برسه 

واقعا دیگه غمی نیست که توی زندگی تجربه نکرده باشم 

هر کی اول زندگیش بهتربن روزاشو میگذرونه من یروز خوش نداشتم و تو این یسالکلا یک ماه حالم خوب نبوده