با وجود اینکه آدمای بدی نیستن ولی باز خانواده شوهر نیش خودشو میزنه شوهرمم تک پسره چسبیده به ناف خواهر مادرش تمام رفت و آمدا عروسی عزا همه چی با همه کلا همه چی تو هم تو هم شده من زیاد نمیرم اونور توقع دارن برم یا با حرفاشون بهم میفهمونن منم همش بهانه میارم اگه از اینجا هم بریم هم ولمون نمیکنن شوهرم سال تا سال شاید چند بار رابطه باهام داشته باشه ضعیفه و علاقه ای نداره بهش به خود ارضایی اعتیاد داره منم از اول با زور و دعوا بهش بله گفتم انگار نون خور اضافه خانواده ام بودم هر چی فک میکنم به هیچ نتیجه ای نمیرسم وسواس فکری گرفتم حداقل ای کاش شوهر خوبی داشتم بقیه چیزا مهم نبود بعضی وقتا میگم برم برنامه نویسی یاد بگیرم یا پرستاری با مدرکش مهاجرت کنم ببینم چند مرده حلاجه که میدونم بخاطر خانواده اش و وابستگی ها به هم شهرمون عوض نمیکنه چه برسه به کشور خواهرا راهنماییم کنید من آدمی نیستم که بتونم این فشارها رو تحمل کنم بخدا اختیار حتی یه بیرون رفتنو ندارم چون خانواده اش توقع دارن کلا اینم عذاب وجدان داره ؟
کم سن هستی درس بخون یکم حواست جمع خودت بشه و هم بهانه داشته باشی کمتر خونشون بری. مستقل بشی شوهرت بیشتر بهت گوش میکنی چون از لحاظ مالی استقلال پیدا کردی و بیشتر روت حساب میکنه
حداقل میری چهارتا آدم دیگه میبینی دنیات نمیشه این شوهر و خانواده اش. منم هرکاری کروردم شوهرم از خانواده اش کوتاه نیومد ولی من با استقامت همچنان فقط مناسبت ها رو با دعوت به خونه ی مادرشوهرم میرم. خونه ی بقیه شون که هیچی. وقتی مستقل باشی دستت بازه برای انتخاب
خانواده اش بدن ؟شوهر من که انتظار داره خونه خواهراش برم حالا یکیش مجرده شوهرم کنه باز شوهر بنده توقع داره برم خونه خواهره والا من حوصله خودمو ندارم بخدا درونگرام وای به حال خانواده شوهر حالا هر چی باشن بخدا مقصر شوهرمه که مستقل نیست و دستش تو جیب پدرشه و بچه ننه اس دائم در حال آمار دادنه همه هم ازش متوقع هستن من کاری ندارم بره خونه ننش ولی بزور من رو نبره همه تفریحات هم مشترکه حالا از این ساختمون هم بریم دوست دارن پسرشون همراه باشه باهاشون
بخدا انقد حرص خوردم از اول زندگی پاهام میلرزه و حوصله خودمو ندارم بديش اینکه دهن لقم هست حالیش نیست هر چی رو نزاره کف دستشون موندم چه کنم بچه هم ندارم
راستش رو بگم بد نیستن ولی فرهنگشون به ما نمی خوره. یعنی خودشون و فامیل هاشون خیلی باهم حال میکنن. ولی حرف هاشون کارهاشون از روی بی سیاستی خاصی توام با حماقت و بی تدبیری هست یعنی بهت حرف میزنن ناراحتت میکنن بعد زود پشیمون میشن و انتظار دارن با ی جعبه شیرینی و ی کیلو پرتقال بیای عین سابق بگی و بخندی. این یکم اذیت کننده است و اینکه فقط دامادهاشون رو قبول دارن و در اصل بهشون سواری میدن که دختراشون رو نگه دارن. چون خیالشون از عروس ها راحته که خوبن بی خیال و هوامون رو ندارن. من که گذاشتمشون کنار. اصلا کاری ندارم بهشون. شوهرم میره سر میزنه میاد.ببین تکلیفم رو با شوهرم روشن کردم. از لحاظ مالی شوهرم به من نیاز داره پس نمیتونه کاری کنه که منو از دست بده. چون هرچی تا الان خریدیم با تلاش های دو نفرمون بود
من الان یه تاپیک زدم باز در رابطه با همین خانواده شوهر توان ادامه زندگی مشترک ندارم کلا من از همون اول برای زندگی مشترک آفریده نشده بودم بخدا خیلی سخته و دارم درد میکشم عین این عارف ها وراهبه ها که هیچ وقت ازدواج نمیکنن دقیقا تو همچین شرایطیم حالمم خیلی بده
