یهو به خودم اومدم دیدم خیلی داره بهم توهین میشه
درسته که هیچ کارش بودم و هیچ نسبی باهاش نداشتم
درسته که اون واقعا خیانت نکرده بود
اما حق نداشت انقدر خوردم کنه رسما مظلوم گیر آورده بود و داشت حرفاشو می‌زد
یعنی اگه همون حرفا رو وقتی توی چشمام نگاه می‌کرد می‌گفت رسما یه سیلی می‌زدم توی گوشش که یاد بگیره حق نداره به منی تهمت خیانت بزنه که با این که چیزی بینمون نیست و هنوز با هم نیستیم ولی توی خبابون سرمو می‌ندازم پایین که با بقیه چشم تو چشم نشم
منی که قبلا برام مهم نبود موهام چقدر بیرون باشه و لباسم چقدر کوتاه باشه
الان به خاطر اون بیشتر رعایت میکنم که یه وقت کسی به جز اون منو نبینه
با این که هیچ چیزی بینمون نبود با این که مستقیم حرفشو نگفته بود
به خودم گفتم بسه! نمی‌زارم بیشتر از این بهم توهین بشه
نمی‌دونم اون همه شهامت رو از کجا آوردم
اول براش توضیح دادم که این آدمایی که داره باهاشون به من تهمت می‌زنه کین
سیر تا پیاز ماجرا رو گفتم
یعنی از تیپت قضاوت ناجور کرد؟😑
اونم بدتر از من از ابتدا شروع کرد
اینم بگم قبلش که داشت ماجرای اون قضیه که فکر می‌کردم خیانته رو توضیح می‌داد بین صحبتباش گفت که اگه برام مهم نبودی دلیلی نمی‌دیدم یک کلمه هم بهت توضیح بدم ولی این دلیل اینم مدرک
پرس و جو کرد ازم در مورد همه مسائلی که از ابتدا داشتیم پرسید
ما سر یک سری ماجرا ها قبلا هم دعوا کرده بودیم ولی نه به این شدت
دوباره بحث همون ماجرا ها پیش اومد و من حقیقتی رو گفتم که همیشه از گفتنش می‌ترسیدم
بهم گفت چرا الان اینو بهم می‌گی؟
البته منم جوری با اون شخص رفتار می‌کردم که متوجه بشه میلی بهش ندارم ولی خب مدت زبادی روی اون شخص حساس شده بود
سر همین موضوع هم خدا منو ببخشه اذیتش می‌کردم
مثل بچه ها حسودی می‌کرد و شاید بشه گفت یه کوچولو غیرتی می‌شد
و من ته دلم خوشحال که پس اونم ازم خوشش میاد
خب بریم سراغ ادامه ماجرا
بچه ها توی لفافه بگم که الان که پیام خودم رو خوندم این‌طوری برداشت شد که اون موضوعی که در موردش ازم توضیح می‌خواست خیانت بود
میخوام اشاره کنم که نه از وقتی این پسر توی زندگیم اومده سعی کردم تا جایی که در توانم هست درست رفتار کنم
ازم توضیح خواست
همه ماجرا رو تعریف کردم و حقیقتش رو گفتم
راستش از شما چه پنهون فکر کردم با اتفاقاتی که افتاده نمی‌تونم دیگه بهش اعتماد کنم
به خاطر تهمتایی که زد به خاطر حرفایی که زد
که اگه یه فرد دیگه می‌گفت تا عمر داشتم توی روش نگاه نمی‌کردم
مطمئن بودم تموم شده هست مطمئن بودم دیگه اون نگاه قشنگش رو نمی‌تونم ببینم
برای همین به خودم گفتم حقشه بدونه دقیقا چه اتفاقی افتاد
رابطه ما دوتا که شروع نشده تموم میشه پس گفتن و نگفتم حقیقت فرقی نداره
با این که می‌دونستم اگه یه ذره امید به ادامه اش باشه با شنیدن حقیقت اون یه ذره هم از دست می‌ره
گفت چرا همون موقع ماجرا رو نگفتی
راستش و گفتم گفتم چون می‌ترسیدم از دستت بدم
و این اولین جمله بو داری بود که از من شنید
تا قبل از اون مواظب حرفام بودم مواظب بودم که چی بگم که چی نگم
ولی نمی‌دونم به خاطر عصبانیت بود یا چی خلاصه این که کل عشقی که بهش داشتم توی یه جمله خلاصه شد که « می‌ترسیدم تو رو از دست بدم»
شاید ابراز احساسات بزرگی نبود ولی رسما اولین حرف غیر عادی ای بود که زدم و خودم هنوز توی شوکم که چطور روم شد این رو بهش بگم
هستید؟
گفتم اما الان می‌دونم همه چیز تموم شده هست
گفتم اگه تو تمومش نکنی من به خاطر حرفایی که زدی این ماجرا رو تموم میکنم
ما مدت زبادی صحبت کردیم ولی بعد از چندین ماه اولین بار بود که بدون پرده با هم صحبت می‌کردیم
رسما می‌خواستم هر چی که بینمون بود رو تموم کنم چون روی نگاه کردن توی چشماش رو نداشتم
اما نزاشت و خوشحالم از این که نزاشت
تا قبل از اون مکالماتمون عادی بود و چشمامون حرف می‌زد
تا قبل از اون دعوا اگه احساسی بود به زبون گفته نمی‌شد بین قلبامون بود اما اون دعوا باعث شد همه احساساتمون به زبون گفته بشه
و من واقعا تعجب کردم
فضای عجیبی بود
تا قبل از اون بین ما یه عشق پنهان بود که با یه دنیا سکوت و لجبازی پوشیده شده بود
اما این دعوا مثل طوفان و زلزله باعث شد هر چیزی هست بیاد بالا و بیان شه
من با غم و ناراحتی توام با بی حسی گفتم که می‌ترسیدم از دستت بدم
اون با خشم و عصبانیت و غرور و عشق ازم یه فرصت دیگه خواست
گفت که هر دومون بد کردیم
گفت کار هر دومون اشتباه بوده
غرور من اجازه نداد بپذیرم
اون ساعت ها اصرار کرد
از احساسش گفت
