تقریبا الان ۱۷ سالمه
از وقتی که نوجوون شدم هر روز تنها تر و تنها تر شدم
هر روز به خودم میگم مگه من چه مشکلی دارم
مامان و بابام خداروشکر خیلی خوبن و دوستشون دارم
اما از اطرافیان هیچ شانسی نیاوردم
تا یکی از دوستام یه ذره بهم توجه میکنه انگار دنیا رو بهم میدن
آنقدر تو ذهن خودم بزرگش کردم که کسی منو دوستم نداره که دارم دیوونه میشم