میدوییم ، زمین میخوریم، گریه میکنیم، غصه میخوریم، حسرت خیلی چیزا ب دلمون مونده، عصبی میشیم، استرس خیلی چیزا رو داریم...ولی حواسمون نیس ک تهش اینه ک ممکنه ده دقه بعد دیگ نباشیم، برای همیشه بریم تو ی فضای یک و نیم میتری ک عرضش ب اندازه شونه هامونه با ی پارچه سفید دورمون، همین !!! نبودن خیلی یهوییه، واقعا خیلی یهویی
دلم میخواد بیشتر بخندم، بیشتر لذت ببرم، بیشتر تو لحظه باشم،کمتر بخوابم ، بیشتر زنده باشم و زندگی کنم....فک میکنم ی روزی دلم برای زندگی ک نکردم تنگ بشه
