عزیزم من کاملا درکت میکنم.من فشار ی که روم بود حتی ازتون بیشتر بود.تا یه خیابون ساده و باشگاه باید جواب پس میدادم.حتی خودشون هم من رو جایی نمیبردن.فقط میگفتن باید درس بخونی.توی همچین شرایطی درس خوندن،خییییلی سخته.ادم خسته میشه.ولی چاره چیه؟زندگی ناعادلانه هست.کاشکی حداقل به حرفشون گوش داده بودم.برای فرار از سختی ها،رفتم ازدواج کردم با یکی که آدم بدی نیست.ولی اصلا همو درک نمی‌کنیم.شاید اگر درسمو خونده بودم،به بعضی از آرزوهام می‌رسیدم.ولی الان،یه آدم غمگینم.که حتی حوصله وتوان الکی خندیدن برای دل بچه هام هم ندارم.درستو بخون،یه شغلی داشته باش،مستقل شو .تا وقتی توی خونه اونا باشی،باید به حرفشون گوش بدی.فقط استقلال،مشکلتو حل میکنه.
داداشم خیلی دوسم داره و بخ قول خودش میخاد مراقبت کنه
اخه مثلا نمییگیرن تو بیرون بکشنم یا بهم تجاوز کنن که
یا من نخاستم بعد ۸ شب بیرون باشم که
مثلا پسرا تیکه میندازن یا مزاحم میشن؟
رقتن تو جاهای شلوغ جوابشه
یا تو مترو و اتوبوس بهم تعرض میشه؟
خودشونم میدونن انقد عاقلم که نرم خونه یه پسر
یا میدونن از سیگار و مواد مخدر و عرق متنفرم
من با 23 سال همینم تازه الان اعتراضم دارن چرا مثل بقیه نیستی میگم گزاشتین جایی برم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
15 ثانیه پیش
15 ثانیه پیش
16 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
