🌱 به زنده بودم این بس که.....

مثل طوفانی که می افتد به جان یک درخت

دوری ات ، آرامشم را ریشه کن خواهد نمود

🙏🏼😭💔

ای هر سخنت قطــــره ی باران بهاری
بایــــد که بر این تشنه ی بی تاب بباری

من معدن حرفم پــــرم از شعر و تغزّل
امّا تو عزیزم به خدا حـــــرف نداری ..

سیب است و انار است و عسل هست و شکر نیز
واجب شده بر خـــوان لبت شکرگزاری !

تو قصّه “شیرینی” و من شاعر ”مجنون ”
این گونه بعید است به من دل بسپاری !

سیگار و غزل چاره بی حوصلگی هاست
یک شعر بمان پیشم اگر حوصله داری ..

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست

آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم

کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی

گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه اسکندر و دارا

ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت

جز خون دل خویش به پیمانه ندارد

ﺩﻟﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ

ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ ؟!

ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ

ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﯿﺲ ﻣﻦ ﻣﯿﺪﺯﺩﺩ

ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ

ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﭘﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﺮﺩﺍﻧﺪ

ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺒﺮﯾﺴﺖ

ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ

ﺗﺎ ﮔﻼﯾﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﻨﻢ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ...

خواهش میکنم 🙏🏼

هر زمان خسته شدین لطفا بگید. من پای شعر وسط باشه کلا همه چی یادم میره 

دوغزل نذر دو تا دیده ی زیبا کردم
عاشق شعر شدم شور تماشا کردم
بیت دوم که زدم دست به اندام قلم
جلوهء دیگری از چشم تو پیدا کردم
هر چه مضمون نکو بود در آن چشم سیاه
همه را مثل خودت بین غزل جا کردم
طرح چشم تو چنان در غزلم جا خوش کرد
که در این شهر دو صد ولوله بر پا کردم
شعر من شور گرفت و غزلم اوج گرفت
همه گفتند که من میل به رویا کردم

زار و بیمار نشستم سر دیوار غمت
دو سه تا بیت دگر از تو تمنا کردم
تا که آگاه شد این شهر غزل مال تو بود
شورشی کرد به پا آنچه هویدا کردم
همه ی شهر رقیبم شد از این طبع خراب
قافیه باختم و وصف تو حاشا کردم

می‌گویم اما درد دل سربسته‌تر بهتر
بغض گلوی مردها نشکسته‌تر بهتر
وقتی که چای چشم ِ پر رنگِ تو دم باشد
مردی که پیشت می‌نشیند خسته‌تر بهتر
در مکتب چشمت گرفتم کاردانی را
ابروی تو هر قدر ناپیوسته‌تر بهتر
سخت است فتح کشوری که متحد باشد
موهای تو آشفته و صد دسته‌تر بهتر
از دور می‌آیی و شعرم بند می‌آید
موی تو وا باشد، دهانم بسته تر … بهتر