🌱 به زنده بودم این بس که.....

ﺑـﻪ ﻫـــﻢ ﻧﻤـﯿﺮﺳــﯿـﻢ !

ﺍﻣّــﺎ ...

ﺑﻬــﺘـﺮﯾــﻦ ﻏــﺮﯾـﺒﻪ ﺍﺕ ﻣــﯿﻤـﺎﻧــﻢ ...

ﮐـﻪ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﻫــﻤﯿﺸـﻪ ﺩﻭﺳـــﺖ ﺧــﻮﺍﻫــﺪ ﺩﺍﺷــﺖ ...

ﺩﻟــــــــــــــــــﻢ ﮔــﺮﻓﺘـﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾــﻦ ﺷـﻬــــﺮﮐﻪ ﺁﺩﻣـﻬــﺎﯾـﺶ

ﻫـﻤﭽــــﻮﻥ ﻫــﻮﺍﯾـﺶ ﻧـﺎﭘﺎﯾـــﺪﺍﺭﻧــﺩ ...

در فشار زندگی ماندن شـرابم کرده است
گرچه تلخم ، انـزوا انگار نابم کرده است

گرچه تنهـا هستم اما بر فـراز و سرفراز
این غرور دست و پاگیرم، عقابم کرده است

چون گلی هستم که روزی نیمه ی اردی بهشت
وقت رویش،آتش غم ها گلابم کرده است

من همان قصر شنی هستم که دریا عاقبت
با نوازش های بیجایش خرابم کرده است

آن کسی که با حضورش،دوستی رنگی گرفت
دشمنی ها با دل من در غیابم کرده است

می گریزم در حصار واژه ها از بی کسی
نیستم شاعر غمش شاعر مآبم کرده است

عشق میپرسد چرا، بی وقفه می گریم فقط
با چراها زیستن، حاضرجوابم کرده است

وقت غم هایم کجا بود این خدایی که فقط
وقت راندن از بهشت، آدم حسابم کرده است

کمی بیشتر هوایم را داشته باش .....
این روزها.....
جز هوای تو....

چیز دیگری آرامم نمیکند....
حوای خوبی نیستم. ....
اما....

دلم هوای نفس های تو را میخواهد....
کمی بیشتر هوایم را داشته باش....
من اینجا......غیر از تو....
حوای کسی نمی شوم....

خواهش میکنم  شب شما هم بخیر باشه .

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون

دلم را دوزخـی سـازد دو چشمم را کـند جیحـون

کاش دلتنگی نیز نام کوچکی می‌داشت

تا به جانش می‌خواندی

نام کوچکی

تا به مهر آوازش می‌دادی،

همچون مرگ

که نام کوچکِ زندگی‌ست