من سال های اول که رفته بودم مدرسه اصلا نمی‌خواستم هیچ دوستی داشته باشم چون اعتقاد دارم مانع درس میشه کلا مدلم اینجوریه، دوستام خیلی درون مدرسه ای نیستن ولی چند نفر تو مدرسه خیلی اسرار داشتن که باهاشون دوست بشم و اگه قبول نمی‌کردم جلوم توی مدرسه خراب میشد ، و اونا هم ناراحت میشدن ، من سعی میکنم تو مدرسه دشمنی نداشته باشم تا بتونم زمانی که کاری دارم ازشون استفاده کنم ،میدونم کار درستی نیست ولی به کسی ظلم هم نمیکنم
اینا خیلی اسرار کردن منم گفتم باشه اولا خیلی صحبت میکردند و حرفای جالبی مییزدن در کل خوب بود ، منم آدم پایه ایم اگه با کسی دوست بشم ولی خب به ندرت با کسی دوست میشم یعنی تو دوستی عین حالت عادیم به فکر منافعم نیستم در این حد ولی بازم محتاطم
بعد اینا بعد یه مدت بدون هیچ دلیلی سرد شدن حرفی نمیزنن در حالت عادی ولی هنوز خودشونو دوستم نشون میدن الان کل کلاس فکر میکنن اینا دوستم هستن و خب خیلی تخریب میکنن یعنی یکی ازم می پرسه نظر تو چیه اونا که کنارم نشستن میگن هیچی این اصلا چیزی از احساس نمی‌فهمه باور کنید هرگز خودمو بی احساس نشون ندادم ، اینا هنوزم دارن خودشونو دوستم نشون میدن در حالی که نیستن انگار دارن هم خودشونو گول میزنن هم منو زنگ میزنن بهم یه سوال میپرسن ولی قبل اینکه حرفم تموم شه قطع میکنن 😐بعد. بهم پیام میدن ناراحت شدی؟ دیگه خیلی کوشی شونو جواب نمیدم ولی در کل دلیل این کارا شونو اصلااا نمیفهمم آقا من اصلا نمیخوام این دوستیو حتی دشمنمم باشن یا هیچ دوستی نداشته باشم مشکلی ندارم ولی تظاهر نکنن که باهام دوستان حتی دارن خودمو هم گول میزنن اصلا نمیفهمم چرا اینجوری شدن من هرگز کار نادرستی نکردم نمیفهممممم
میدونم خنده داره ولی.....
