خیلی برام جالب شد که چه اتفاقی افتاد راهی بیمارستان شدی وهمه چیز بین شما تمام شد
بغلم کرد. چند دقیقه هیچی نگفت. بعد خودم گفتم: علی، من نمیدونم چرا دارم گریه میکنم. گفت هیچ اشکالی نداره. گفتم: حس میکنم حالش بده و نگران منه شاید، نمیدونم، حس میکنم واقعا فقط خواسته حال منو بپرسه و بدنه خوبم یا نه.
گفت: اگه دوست داشتی میتونی جوابشو بدی. فقط برای خودت بزرگش نکن. مال گذشته‌س و فقط الان خواسته خبری بگیره شاید. من نمیشناسمش ولی...
گفتم من میدونم متأهله، آدم خوبی بود، خیلی دلم سوخت که خیانت کرد. گفت حالا شایدم نشه اسمشو خیانت گذاشت. فقط چیزی پرسیده.
من فداییییی همسرم. واقعا قربون درک، شعور و اعتمادش بشم.
البته چون میدونه من هیچ وقت هیچ وقت حاضر نیستم حتی یک چیز کوچیک رو ازش پنهون کنم یا یه دروغ کوچیک بهش بگم.
میشه تاپیک که کامل شد من رو لایک کنید
بچه‌ها اینو هم بهتون بگم که اگه این اتفاق مثلا سال سوم یا دوم زندگی مشترکمون می‌تفتاد، شاید حساسیت همسرم بیشتر بود.
آدما بعد از ده دوازده سال به هم شناخت بیشتری پیدا میکنن، تب و تابها کم میشه، معقول‌تر میشن زن و شوهر.
اینو هم بگم که من هم نسبت به همسرم همین بودم.
پارسال همسرم اومد خونه و گفت توی دانشگاه فلانیو دیدم (سالها پیش، قبل از من ماجرایی بینشون بوده). گفتم عه خوب بود؟ گفت اومد جلو و سلام و علیک کرد. حال تو و ... (دخترمون) رو پرسید. گفت خودش جدا شده و همسرش ال بوده و بل بوده و...
من اون روز خیلی خوشحال شدم که همه‌شو اومد برام تعریف کرد.
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
15 ثانیه پیش
19 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
