استارتر من حست رو درک میکنم
منو پسرداییم هم بچگی همبازیای خوبی بودیم...کنارش خوشحال بودم و حس خوب داشتم ، آدم امن من بود از نظر من فرق میکرد با بقیه پسرای فامیل
کم کم که بزرگتر شدیم از هم فاصله گرفتیم ولی من دوسش داشتم بازم...اونموقع نوجوون بودم فکر میکردم عشق همینه!
اما منم بلاتکلیف بودم هم دوسش داشتم هم سعی میکردم خیلی فکرمو درگیرش نکنم چون میترسیدم که اون منو نخواد!
اونم مغرور بود...نگاهشو حس میکردم یه وقتایی ولی ما تقریبا دیگه هیچ دیالوگی هم باهم نداشتیم...
من دانشجو شدم وارد اجتماع شدم سرگرم کارای خودم شدم و تونستم دل بکنم کامل و پذیرفته بودم که ما مال هم نیستیم...
عاشق یه آدم دیگه شدم و ازدواج کردم و الان به این فکر میکنم که چه خوب شد که با اون ازدواج نکردم! حسرتی به دلم نیست و جایگاه اون برای من فقط یه پسرداییه که خاطرات بچگی خوبی باهم داشتیم،همین.
با شرایطی که الان داری طبیعیه حس و حالت... ولی همه ی جوانبو بسنج...شاید این فقط همون حس بچگانه س نه عشقی که بخوای باهاش ازدواج کنی..
اصلا از اونوقت به بعد هیچ فکری نداشتم نسبت بهش هرچیزی اصلا مهم نبود و یادم نمی‌افتاد چون ما نزدیک هم نیستیم اصلا
و من انقدر درگیر درس و مریضی و..هستم یادم نمیفته
حتی منم ی دوره ای رل داشتم اگه عاشقش بودم ک نمیرفتم با کس دیگه
چیزی ک برام عجیبه اینه چرا بدون اینکه بهش فکر کنم هر شب میاد بخوابم
نمیدونم چرا ولی از حرفاتون ی حس خوبی گرفتم❤
ایشالله خدا بهت سلامتی بده و دیگه درگیر مریضی نباشی
اوهوم پس عشقی درکار نیس
شاید انقد نسبت بهش بی تفاوت بودی اونم نگار چسبنده رو ول کرده جذب تو شده بخاطر همین میاد به خوابت...
اگه تفاوت دیدگاه و عقیده دارید و اگه یه زمانی اومد ابراز کرد
این تفاوته رو جدی بگیر... دردسر میشه بعدا
