ان شالله توکل به خدا باور کنین نه آرزوی طلاق دارم نه آرزوی ادامه زندگی نمیدونم کدومش بهتره هردوش خیلی خیلی سخته از ته ته دل از خدا میخوام هر کدوم از این دو راه صلاحمه بشه ولی وقتی برای زندگی کوچکترین توافق و تلاشی نمیکنه شاید جدایی رو خدا صلاح میدونه ولی شماها ندیدید حتی اگه شوهرتم خوب نباشه آدم موقع طلاق حس میکنه پای یه دره اس که قراره زیر پاش خالی بشه بعدش زنده میمونه و دوباره فرصت خوب پیش میاد یا له میشه و پیر و ترشیده خیلی سخته بیخود نیس میگن موقع طلاق عرش خدا میلرزه
اخه عزیزم تو این سالها اذیتم کرد چند بار گفتم میرم خونه پدرم دیگه برنمیگردم الکی هی وقت خرید گفت باشه بهتر میشم تغییر نکرد طلاقمم نمی‌داد حالا که خودش گوشی برداشت زنگ بزنه اینقدر مصمم شد و گفت برو و محکم گفت همینم که هستم و ثابتم کرد خب دیگه چرا مقاومت کنم دوباره به عمر خودم اضافه کنم
خب منم از اول غر غرو نبودم اولا خیلی ساختم وقتی میبینم سنم بالا رفته نه بچه ای نه زندگی مستقلی نه احترام و ارزشی آدم دیوونه میشه سکوتم بکنم میگه راضیه تا هلش ندی کاری نمیکنه الامم که محکم گفت برو خونه پدر من با برادرامم یعنی برای زنی ۵سال پاش صبر کرد ارزش قائل نبود
عزیزم یه چیز بگم من حتی پشیمونم اون دفعه هم رفتم خونه پدرم و مشکلاتم گفتم الان خواهرام مادرم پدرم به چشم یکی به من نگاه میکنن شوهرش باهاش خوب نیس ولی ما آبرو داریم باید تحمل کنه میخوام بگم مردی تو وجود خودش مسولیت پذیری نیس دلبستگی به زندگی و زن نیس راحت طلبه دوس داره مثه مجردی فقط با برادراش باشه و ارزشی تو تفکرش برای زن قائل نیس پدرم بیاد یه شبه اعتقادات و رفتارش درست میشه
یا اگه به زور حرف بزرگترا خونه مستقل کنه تو خرجی بمونه بهم فشار میاره دوباره برم میگردونه اهل تلاش نیس راحت طلبه
باید همراهیشم میکردی برا طلاق
چیه این ادم
احتمال خیلی زیاد زندگی بعد طلاقت بهتر از الانته، مگر دیگه اصلا شرایط طلاق نداشته باشی، ولی اگر داری نمون، بچه هم ک نداری،خودتو آزاد کن
اگه قصدت زندگیه بچه بیار چون مث من همش لفت دادم ک شوهرم بهترشه بعد بچه بیارم الان ۳۷ سالم شده شوهرم بهترشده ولی دکتر میگه چرا دیر اقدام کردی برا بچه دارشدن.فعلا دارم دارو دکتر میرم بچه دار بشم توام اگه قصد زندگی نداری هیچ ولی اگه میخای بمونی حتما بچه بیار چون بعدا دیر میشه
اوه ب شوهرت بگو برادرات میدونستن وقتی ازدواج کنی باید مستقل باشی ازدواج نکردن توام شرایط مستقل شدن نداشتی نباید ازدواج میکردی این ادم هیچوقت برات ارزش قائل نمیشه چون برادراش مجردن وخودشو با اونا مقایسه میکنه مگه اینکه چهارپنج تا بچه داشته باشی به بچه هاش وابسته بشه وگرنه یه دونه بچه هم فایده نداره برااین
عزیزم طلاق بخدا آسون نیست سخته....بخدا من این مدت مرگو دیدم کاش میمردم...بدتر از خودم بفکر پدر و مادر پیرم هستم که جلوشون آب شدم...سعی کنید برید مشاوره،زوج درمانی...صحبت کنید با هم...کاش منم حق انتخاب داشتم بین طلاق و ادامه زندگی که صددرصد ادامه زندگیمو انتخاب میکزدم اما من حق انتخابی نداشتم...من بالاجبار همسو شدم باهاش...هنوزم گریه میکنم هنوزم دلم پر میکشه واسه خونه خودم...اما اونجا دیگه خونه من نیست....من خیلی تلاش کردم برای زندگیم..امیدوارم رابطه بین تو و همسرت خوب بشه عزیزم مستقل بشید..خدا بزرگه از خودش بخواه خدا فقیر نیست..اگه داد نعمته و نده هم حکمت.
