اشعار منتخب خودم
رفته است و مهرش از دلم نمیرود
ای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست؟
(فروغ)
.
مرد آزاده در میان گروه
گر چه خوشگوی و عاقل و داناست
محترم آنگهی تواند بود
که از ایشان بمالش استغناست
وانکه محتاج خلق شد خوارست
ورچه در علم بوعلی سیناست
(ابن‌یمین)
میازار موری که دانه کش است که جان دارد و جان شیرین خوش است
این فقط یادم اومد ببخشید
هر شب عمرم به یادت اشک میریزم ولی
بعد حافظ خوانی شبهای یلدا بیشتر
نزن دری را باانگشت
که میزنن درت را بامشت
تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت
دلا بی من چه می کردی تو در کوه حبیب من؟ الهی خون شوی ای دل, تو هم گشتی رقیب من؟
یکی دیگه
شیخی به زنی فاحشه گفتا: مستی.
هر لحظه به دام دگری پابستی؛
گفتا؛ شیخا، هر آن‌چه گویی هستم،
آیا تو چنان‌که می‌نمایی هستی؟
(خیام)
دلم گرفته و حرفی به غیر گریه ندارم
چگونه ابر بگوید دلش گرفته؟چگونه؟
با بدان کم نشین که هم صحبت بد
گر چه پاکی تو را پلید کند
آفتاب به این بزرگی را
لکه‌های ابر ناپدید کند
