تقریبا مثل منی
منم پدرو مادرم پشتم نبودن
بابام ک کلا مخالف دانشگاه رفتن بود
درسام خیلی خوب بود ولی وقتی میدیدم براشون مهم نیس زیاد برا کنکور تلاش نکردم ..رفتم پیام نور دو سال خوندم بعد ازدواج کردم
الان همکلاسیام میبینم افسرده میشم همش میگن ای کاش حداقل تلاشمو میکردم لیسانس میگرفتم
نه من مشکلی ندارن نه با درس نه با کار ولی خب درآمد بابام مناسب نیست و تو خونه شش هفت نفریم و شلوغه و اتاق برای درس و خودم ندارم و نمیشه کلا چندبار امتحان کردم دیدم نمیشه
خب الان که متاهلید و امکانات دارید چرا ادامه نمیدید؟حیفه واقعا دختر،چرا بزاری حسرت بمونه؟
من ۲۹ سالمه و مجردم
اصلا شرایطش رو ندارم
میدونی حوصلش هم ندارم دیگه ...درس خوندن هم وقت خودش رو داره یه مدت ک بگذره انگار دیگه مخت نمیکشه
راه دانشگاه تا خونمون هم خیلی خیلی دوره ..پسرم سه سالشه جایی ندارم بذارم
کلا الان دانشگاه رفتن برام صرفی نداره
هرچیزی وقت خودش رو ذاره ..اگه همون زمان لیسانسم میگرفتم یه شیرینی دیگه ای برام داشت
الان دیگه ذوق و انگیزه اون موقع. رو ندارم
سر کار نمیری؟
اگه موقعیت ازدواج خوب برات پیش اومد ازدواج کن
یکم از درس و پزشکی خودتو دور کن
یه هنر برو یاد بگیر
من احساس میکنم چند سالیه پزشکی شده مال کسایی ک سهمیه دارن 😓هر کی دیدم درسخون و شاگرد اول بوده قبول نشده
انگار مال یک عده بخصوصی هست
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
0 ثانیه پیش
2 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
