۳۱ سالمه .شاغلم .مرتبط با رشتم .دستم تو جیبه خودمه.ماشینمو خریدم .هفته پیش گفت من از رشته و درست راضی نیستم .از اولم گفتم بازم میگم.
باز امروز میگه از رانندگیت راضی نیستم ..
واقعا حس میکنم به پوچی رسیدم .
تا امروز هر طوری بوده تو هر شرایطی گفتم رو کمک من حساب کنید .
ماشینم و ب نام خودشون زدم ک نیاز داشتن بفروشن..
دمت گرم
والا من‌بودم میگفتم بجهنم‌که راضی نیستید و راه خودمو می رفتم
اشتباه کردی خب تا اینجا چرا باید تلاش کنی دائم دیگران رو راضی کنی ببخشید ولی پدرومادر ایرانی سیری ناپذیرن هرکار کنی یه توقع جدید دارن واین به صورت بیمار گونه ای ادامه داره ما بچه ها نباید خودمون رو قربانی کنیم
مگه رشتت وکارت چیه
چون زیادی ساده هستی وهرچی گفتن گفتی چشم احترام واجبه ولی قرار نیست قربانی خواسته های پدرومادرت باشی عزیزم من تازه یه شغل خوب قبول شدم درامد دارم وجای پیشرفتم خوبه خدا رو شکر داشتم میگفتم دیگه میتونم کتابام رو جمع کنم نفس بکشم مامانم میگه نهه یعنی چی هنوز باید فلان ازمون رو قبول شی فلان جا بری یعنی هیچ وقت خواسته هاشون تموم نداره فکر میکنن مارباتیم
