کسی هست به درد و دل های من گوش بده؟

هر وقت صحبت از تستای خیلی سبز و تحلیل ازمون قلمچی میومد حالم بد میشد چون مجبور بودم زمان خیلی زیادی رو برای اونها صرف کنم و تو ذهنم فقط آشوب بود و انرژی منفی، حتی یک روز جلوی معلمم تو مدرسه گریه کردم... 

هدفم رو کوچیک کردم تغییر دادم از تیزهوشان به نمونه دولتی ولی بازم تست زدن و دیدن کتاب های کمک درسی تایم گرفتن برای درس خوندن برام عذاب بود 

سعی کردم ول کنم این تست زنی ها رو، بیخیال هدفم شدم تا الان که بیشتر از یک ماه هست من تست نمیزنم، نمیخواستم اینطور بشه ولی از لحاظ روحی واقعا شکننده شدم واقعا داشتم اذیت میشدم.

حالا با وجود هزینه های سنگینی که در این شرایط اقتصادی خانوادم انجام دادن عذاب وجدان گرفتم و نمیدونم چطور به مادرم بگم که پانسیون رو لغو کنه و اجازه بده درس های عادی ام رو بخونم، مشکل اینجاست که چطور اونا رو متوجه کنم که اگه ممن اینطوری درس خوندن رو ادامه میدادم ن تنها از تست زنی لذت نمیبردم بلکه به مشکلات روانیم اضافه میشد، چطور دلیل بیخیال شدنم رو به خانواده بگم و اونا درکم بکنن؟ منو ببخشن

درسته کم اوردم که الان یک ساعت درس خوندن شده آرزوم.... 

آخه چرا پدر و مادرم رو اسیر کردم ، الکی باعث شدم پولشون هدر بره،  چیکار کنم اونا یک دیدگاه منفی راجع به من دارن، و اگه بخوام یک هدف دیگه رو دنبال کنم یاد این اتفاقات میفتن بهم اعتماد ندارن دیگه

واقعا مغزم نمیکشه چطوره خوشحالی خانوادم رو با یک هدف بهتر رقم بزنم؟ فقط کافیه که منو ببخشن و بهم امید بدن😭