در جستجوی زیبایی بی‌انتها رفتیم
در تجمل گرایی از خود دور شدیم
آوازهای غمگین در دلمان جاری است
زیر بار تکرار بی‌نهایت لحظه‌ها
با چشمانی پر از آرزوهای بی‌پایان
خود را در آینهٔ دروغین می‌بینیم
رویایی زیبا پشت پردهٔ واقعیت
و درونمان تنها سایه‌های اشک است
تجمل گرایی ما را بدبخت کرده است
در پنهانی آن خوابگاه دروغین
ما به دنبال اعتراض‌های سطحیمان
در دست‌های خالی از معنا گم شده‌ایم
آیا همین است زندگی؟ آیا همین است بودن؟
بی‌روح و خالی از واقعیت می‌چرخیم
در جوهر دریایی از غم، چگونه شنا کنیم؟
در این دروغ و تظاهر، چگونه زنده بمانیم؟
باور کنیم که زیبایی واقعی
در آگاهی از خود و بودن است
بگذاریم ماسک‌هایی که بر صورتمان است
با یک نفس عمیق برافروزند و برکنند
تجمل گرایی ما را از خود دور کرده است
ما در گریبان دروغ‌ها گرفتار شده‌ایم
اما هنوز امیدی در دلمان جاری است
امیدی به زمانی که درونمان را بازیابیم
بگذاریم اشک‌های غمگین بریزیم
و در آغوش واقعیت غرق شویم
در آنجا، زیبایی واقعی می‌نشیند
تا دل‌های ما را با عشق پر کند
