آره، زندگی بدون هدف و آرزو و امید، غیر قابل تحمله.
برای خوشحال ی درونی مجبوریم به ابزار ها متکی بشیم مثلا موسیقی یاد بگیریم، برقصیم، بافتنی کنیم یا هر هنری. گاهی هم مثل دیونه ها بلند بلند جوری که انرژی منفی مون تخلیه بشه حرف بزینم با خودمون.
اما در کل صلح درون به پروسه طولانی هست که گاهی ابزار ها هم بی مصرف میشن. باید با خودمون به قطعیت برسیم.
مخصوصا اون صدا مزخرف انتقاد گر تو مغزمون که همیشه ما رو کوچیک و پست نشون میده