مامانم اینا اینجورین ک کلن با دوستام مخالفن ن ک بگن دوستات خوب نیسدنااا نه یه دوستم اصن یه دوست خانوادگیه اصلنننن نمیزارن با دوستام برم بیرون حتی ی کلاسی ک باهم مشترکه نمیزارن باهم بریم باید مامانم بیاد پیشم ن ک اعتماد نداشده باشن میگن تنها برو ولی با دوستات نرو حتی یکم باهاشون چتم کنن گیر میدن دعوام میکنن میگن تو فقط باید درس بخونی فق برا دوران کنکورم نیس ک گیر میدن خاهر کوچیکم ک چهارمه میخاس بره تولد بابام گف نه این از الان بره بعدا نمیشه جمعش کرد واقن حالم دیگ خیلی بده دوستام دم ب دیقه باهم بیرونن من حتی نمیتونم تو تایم استراحتی ک مشاور یه نصف روز در هفته برام میزاره باهاشون برم بیرون نمیگم ولگردی کنم ک نهایت یه ساعت حتی ب مامانم میگم تو منو بزار تو کافه دیقن یه ساعت بعد بیا دنبالم میگ ن رفدم دوست چندین سالمو ببینم گف حتما منم باید بیام اومد پیشم نشست اونجا هی گاهی اوقات خاسدم خودمو افسرده نشون بدم ک یکم بزارن ولی ن اصن فق درس درس درس کلاس غیر درسیم نمیتونم برم یواشکیم نمیتونم برم چون هم شهرمون کوچیکه هم اینک فق ب بهونه کلاس میتونم تنها برم مامانم اینام تایم کلاسامو میدونن نمیخام بگین ک اره دیگ باید کنار بیای بخاطر خودت میگن .....یه چیز بگین ک راضی شن من واقن دیگ خسته شدم هنوز یازدهمم😕
ماهم همچین موردی تو فامیل داشتیم
خانوادت خیلی سختگیرن
درک شون نمیکنم اصلا
اینجور والدینی بدبینن و البته کنترلگر
حرفشونم اینه به تو اعتماد داریم به جامعه نداریم
ولی تا کی میخوان تورو محدود کنن تا رفت و آمد نداشته باشی
از الان تا هروقت دیگه به هرحال ارتباط با دوست همکلاسی و .. وجود خواهد داشت
پدد و مادرت الان همراهت بیان و تنهات نذارن دوسال دیگه که وارد دانشگاه و محیط بزرگتر میشی اونجا چی ، سعی کن اگه میشه آروم و منطقی باهاشون صحبت کنی
درسته خیلی سخته ولی بنظرم فقط خودت میتونی روی ذهنشون کار کنی تو دراز مدت تا راهو برات باز کنن
شما در برابر من خیلی آزادی دارین😂
اره منم اینطوریم الان دیگه عادت کردم و اگه بزارنم خودم دیگه حوصلم نمیکشه برم
من مجرد بودم برادرام آزااااد بودن و شده بودن همه کاره من و خواهرم.میخواستیم با دوستامون درس بخونیم میگفتن اونا بیان خونه ما شما حق ندارین برید!حالا اونا برادر نداشتن یا اگه داشتن ازدواج کرده بود و تو اون خونه نبود اما ما همشون خونه بودن.به هیچ عنوان تا مغازه جفت خونه یا نونوایی حق نذاشتیم بریم حق نداشتیم در خونه رو باز کنیم یا در حیاط باز بود حق نداشتیم تو حیاط رفت و آمد کنیم چون از کوچه دیده میشدیم!حق نداشتیم تلفن جواب بدیم!حق نداشتیم به پسرای فامیل حتی نگاه کنیم چه برسه سلام علیک!مهمون ک میومد اگه پسر داشتن حق نداشتیم از اتاق بیرون بیایم یا اگه صدامون از اتاق درمیومد میگفتن میخواین جلب توجه کنین😐و کلی چیزای اینجوری ک بزرگتر ک شدم بیشتر سعی کردم سگ محلشون کنم و کمی اوضاع بهتر شد
حالا زن خودشون بدون اجازه مسافرتم میرن!سر و وضعشون ک دیگه نگم.دختراشونم درسته ک کوچیکن اما میپرستنشون فقط کودکی و نوجوانی ما رو زهر کردن و مسیر زندگیمونو کلی تغییر دادن😔
بخدا از ترس زنشون نمیدونی چه کارایی میکنن
پدر و مادرم به شدت بهشون رو میدادن هنوزم پسرا رو بیشتر دوست دارن و اهمیت چندانی به دخترا نمیدن.
از بچگی حق خودمو میشناختم اما زورم بهشون نمیرسید اما سعی میکردم جلوشون کوتاه نیام تهش کتک میخوردم اما همین ک حرفمو میزدم بازم خوب بود😄مامان و بابام ک چیزی میگفتم میگفتن اونا پسرن الان همون پسرا چندماه چندماه حتی یه زنگ بهشون نمیزنن اما من و خواهرم(بیشتر خودم)تنهاشون نمیذاریم.بابام به برادرام خونه داد و مرتب جیبشونو شارژ میکنه اما دریغ از هزار تومن ک به دخترا بده😒
درسته درک میکنم
منم دیدم خیلیا به پسراشون بها میدادن ولی آخرسر همه رفتن دنبال زندگی خودشون و باز کسی که براشون موند و به فکر پدر و مادر بود همون دخترا بودن
پدر و مادر اگه این چیزارو قبلا میفهمیدن شاید این تفاوتارو قائل نمیشدن
