بنظرتون مشکل از کیه؟

من با همه ی دوستام قطع ارتباط کردم و فقط مونده یکی

اونم نمیشه گفت دوست، فقط باهم هستیم که تنها نباشیم 

من هرکاری از دستم بر بیاد واسش انجام میدم، پول میخواد بهش میدم، ناراحت باشه کمکش میکنم سرحال شه، حالش بد باشه میرم واسش دارو میگیرم، توی درسا یکم کمکش میکنم 

نمیخوام بگم کار خفنی میکنم ولی منظورم اینه که در حد یه دوست واسش از جون و دل مایه میذارم 

اما اون تا تقی به توقی میخوره شروع میکنه دعوا و با صدای بلند داد و بیداد کردن و حرکتای بچگانه انجام دادن و اصلا در کل فکر نمیکنم ذره ای براش اهمیت داشته باشم و مطمئنم واسه منفعت خودش باهامه. اینم بگم که بچه نیست و تقریبا ۳۰ سالشه

چیکارش کنم؟ من زیاد به دوستام فرصت میدم ولی وقتی بذارمشون کنار دیگه هرکاری کنن نمیتونم باز باهاشون دوست باشم 

الان فقط همین یدونه مونده، اینم بذارم کنار یا بهش فرصت بدم؟