بچه ها من دیگه واقعا از دست این شرایط زندگی خسته شدم.اونایی که متاهلن بیشتر درکم میکنن
دلم خوشه ازدواج کردم تشکیل زندگی دادم.ولی تو هرموقعیتی خودمو تنها میبینم.کار همسرم ی شهر دیگس که حدودا ۱۲ ساعت با شهر ما فاصله داره
ماهی ۵ روزشو خونس.همه جا باید تنها برم با وجود بچه کوچیک.همه مناسبتا و جشنا تنهااا
فک کنین عروسی داداشمو تنها رفتم
خیلی تو کارش مسئولیت پذیره مرخصی اضافی نمیگیره....
من بودم ۱روزم نمیتونسم و میرفتم شهری ک شوهرم کار میکنه زندگی میکردم
همه مون خسته از شوهر
من چی بگم که شوهرم تو خونه است و هیچ جا باهام نمیاد و تنها میرم با بچه
منم ۱۳ ساله همینم
عادت کردم
تا بچه ها کوچیکن اذیت میشی بعد درست میشه
اصلا شرایطشم نداریم که بریم شهر محل کارش
واسه زندگی هم خیلی سخته اونجا باشی
فک کنین تا اون مدتی که برمیگرده نمیتونم خونه خودمم باشم
حالااااا نگم از خانوادش
هستین بگم؟؟؟
1 چرا نمیری شهری شوهرت هست
2 چرا با این شرایط سریع بچه دار شدی
3 خب ببخشید نمیخوام اختلاف بندازم انوار زن صیغه ای طرف هستی همونم بیشتر از ماهی 5 روز پیش زنشه
4 شما خودت قبول کردی خب اونکه مقصر نیست
5 حداقل برو یه شهری نزدیک شوهرت اگه همون شهرم نمیشه
این وسطم خانواده همسر اون مدتی که تنهاییم نمیدونن اصلا وجود خارجی داریم یانه؟
ولی وقتی شوهرم میاد رفت و امد و مهمونیا شروع میشه
تازه بعضی شبام خونمون میمونن😑
