یهویی یه خاطره قشنگ از مهربونیه دوستم یادم اومد دوس داشتم باهاتون به اشتراک بذارم🌝
خیلی خیلی ساده س ها فک نکنین چیز خیلی بزرگیه اما واسه من اون موقع حس خوب داشت🙂😅ماجرا از این قراره که پارسال تو مدرسه (الان یازدهمم) امتحان زیست رو ۱۴ شده بودم پیش نوبت استانی بود ولی دبیر گف چون همه بد شدین نمره شو تاثیر نمیدم ولی من واقعا ناراحت بودم چون واقعا خونده بودم واسه همین تعجب کرده بودم چرا ۱۴ خلاصه حرصم دراومده بود زنگ تفریح نرفتم بیرون نشستم به گریه کردن😂بعد یکی از دوستام که( خدایا توبه ببخشید ) یکم ساده به نظر میرسید چجور بگم رفتاراش یه جوری بود شایدم از نظر من هه نمیدونم ولی موقع خوشحالیش ناراحتیش اینا یه رفتارایی نشون میداد که همه با تعجب نگاش میکردیم و بهش میگفتن فلانی مطمئنی ۱۶.۱۷ سالته؟ بگذریم واضحه که آدمای ساده طور قلب مهربونیم دارن...بعد دید دارم گریه میکنم اومد نشست جلو پام که چته چرا ناراحتی آقا انقد دلداریم داد انقددد دلداریم داد تازه وسطاشم اشکامو پاک میکرد با دستاش و میگف نبینم چشای خوشگلت اشکی باشن بخدا ناراحت میشم ببین داره منم گریه م میگیره:))) این قسمتش انقدددد به دلم نشست انقدددد به دلم نشست که کلا همینش تو ذهنم مونده فقط از بین حرفاشو اینا:) و انقد دلنشین بود که کلاااا خود به خود اشکام وایساد یه انرژی گرفتم اصن گفتم کی من؟ من گریه میکنم؟ من چرا گریه میکنم؟ کی گفته من گریه میکنم؟😁🤣همین دیگه...کاش همه اینجوری باشیم:)❤
