اقا محصل ها یا کسانی که تحصیل کردن بخونن این متن رو

با عرض سلام به همه دوستان گرامی. من این مطلب رو بزارید با یک سوال شروع کنم،چرا ما به مدرسه میریم؟درسته که علم بیاموزیم،خب حالا ما علم واقعا میاموزیم یا علم حفظ میکنیم؟ از نظر شما مثل یک ربات حفظ کردن خوبه یا درک عمیق مفاهیم ؟ خب یه مشکل بزرگ اینجا وجود داره اونم این هست که این سیستم اموزشی داره حافظه مارو تقویت میکنه نه هوش. کسی. که نمرش ۲۰ میشه یا حفظ میکنه که فقط رد کنه بره یکی دیگه هم عمیق فهمیده مطلب رو و برداشت خودش رو از اون مطلب نوشته. من یه مثال بزنم، دوچرخه سواری قاعده ای داره که خوب باید رعایت بشه اما تا شما خودت تلاش نکنی خودت یک راهی برای حفظ تعادل پیدا نکنی نمیتونی دوچرخه سواری کنی شاید بتونی ولی فرقش اینجاست که ممکنه یادت بره ولی کسی که یاد گرفته خودش خودش به خودش یاد داده حفظ نکرده قواعد رو ۲۰۰ سال دیگه هم میتونه دوچرخه سواری کنه. این مثال برای این بود که فردا کسی که دکتر میشه مهندس میشه از خودش درکی نداره فقط قواعد رو حفظ کرده همین میشه که باعث مشکل میشه مثلا یک دکتر خودش تونسته یک راه جدیدی برای انجام یک عمل جراحی پیدا کنه که خیلی بهتر از راه اصلیشه. مدارس ما نه معلم ها دلسوزن نه معلومه مدرک تحصیلی شون چیه و اکثرا هم بازنشته هستند، اصلا خیلی کشور ها نمره رو برداشتن چرا ؟ چونکه دانش اموز نا امید نشه مثلا یک درسی رو نمرش کم شده به جای اینکه خانواده اون رو سرزنش کنن و یا معلم تحقیر کنه اون رو یه راه حلی برای این موضوع پیدا کنن دوباره اون مطلب رو توضیح بده براش این یک راهه ولی از اونجا که کسی براش مهم نیست و فقط نمره ملاکه این اتفاق نمیوفته و دانش اموز از درس متنفر میشه شاید همون دانش اموز یک استعدادی داشته باشه که دنیا رو شگفت زده کنه، اکثر دانشمندان بزرگ در درس ضعیف بودن ولی وقتی خودشون یک چیزی رو کشف کردن یک چیزی رو درک کردن به یکی از بزرگ های دنیا تبدیل میشن.من خودم محصلم و کلاس هشتمم و اینارو واقعا با کلی فکر و نتیجه گیری نوشتم که کمی هم کم و کسری داره.امیدوارم مفید بوده باشه