تو رو خدا بیاید منو راهنمایی کنید ،حس میکنم خیلی خود شیفته شدم تو رابطه با نامزدم 😓
بچه ها
من بیست و یک سالمه نامزدم بیست و هفت
هیچکدوممون قبل از هم رابطه ای نداشتیم
همسرم حتی به طور رسمی جایی خواستگاری نرفته
منم خواستگار راه نداده بودم قبل از ایشون
ولی من خیلیی خواستگار داشتم اونم خواستگارای سمج و پر و پا قرص
یکی دو تا مثال میزنم :یکیش فامیلمون بود که عاشقم بود واقعا تا همین قبل نامزدیم همش خواستگاری میکرد و من جواب منفی میدادم
یکیشم همسایمون بود که خیلی دوستم داشت خواستگاری میکرد رد میکردیم ،حتی وقتی دیگه میخواست با یه دختری نامزد کنه اومده بود به بابای من گفته بود که اگه دیگه دخترت رو نمیدی عقد کنم ...
از این خواستگارای سمج زیاد داشتم حالا بحث پز دادن نیستا چون تو نی نی سایت تا حرفی بزنی میگن کلاس گذاشت
واقعا از نظر زیبایی و اندام معمولی ام خانواده خوب و تحصیل کرده ای دارم خودم درس میخونم خیلی سر به راهم ،سنگین رفتار میکنم
نمی‌دونم حالا چه دلیلی باعث میشه انقد سمج بشن ولی خب شدن
حالا بحث من این نیست
من الان با یه شخصی نامزد کردم
خیلی دوستم داره منم خیلی دوستش دارم ،خیلی به هم احترام میذاریم خیلی آدم خوبیه
ولی انقدی که خواسته شدم (هم به خاطر این خواستگارای سمج ،هم به خاطر اینکه خانوادم خیلییییی دوستم دارن خیلی بهم محبت دارن)نمیتونم از غرورم به خاطرش بگذرم
مثلا اگه یه کاری رو ازم بخواد و انجام ندم و ناراحت شه توی ذهنم میگم اصلا دوست ندارم اونجوری که تو میخوای باشم ،ناراحتی تموم کنیم نامزدیمونو
یا همش توقع دارم اون بیاد سمتم
اگه ناراحتی ای بینمون پیش بیاد ده سالم بگذره من پیشقدم نمیشم
میدونم اشتباهه 😓بدون قضاوت خواهرانه کمکم کنید چه جوری انقد مغرور نباشم توی رابطه
