تک فرزندی فاجعست.
من پسر خواهر شوهرم و دختر برادر شوهرم تک فرزندن. الان بزرگ شدن. پسر خواهر شوهرم همه چی داره دانشجوی پزشکیه پدرو مادرشم پزشکن از نظر مالی واقعا تامینه ولی هربار صحبت میشه میگه ظلمی رو که پدرو مادرم بهم کردن نمیتونم ببخشم.
دختر برادرشوهرمم همینطوریه. استاد دانشگاهه دکترا داره سی و دوسالشه ولی هربار میگه اون خلائی که توی قلبم دارم با هیچس پر نمیشه. میگه ترجیح میدادم یک کارمند لیسانس ساده بودم ولی یکی و داشتم که وقت بی کسی باهاش حرف بزنم. پدر و مادرشم الان دیگه مریضن میکه خدای نکرده از دستشون بدم تنهای تنها میشم.
تک فرزندا سنشون که میره بالا چنان توی زندگیشون حس خلاء دارن که حد نداره
تک فرزندی ظلمیه که پدر و مادرا به بچه هاشون میکنن با خودخواهی خودشون