بیا یک شعر بگو

روزی می آیی ک من دیگر دچارت نیستم 

از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم 

محاله اعتنا کنم به وعده های مبهمت 

منی که مطمئن‌‌ شدم شفا نمیده مرهمت

دیوانه و دلبسته اقبال خودت باش

سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش

یک لحظه نخور حسرت آنرا که نداری

راضی به همین چند قلم مال خودت باش

دنبال کسی باش که دنبال تو باشد

اینگونه اگر نیست به دنبال خودت باش

پرواز قشنگ است ولی بی غم و محنت

منت نکش از غیر و پروبال خودت باش

صد سال اگر زنده بمانی گذرانی

پس شاکر هر لحظه و هرسال خودت باش..

. 

غمخوار من! به خانه‌ی غم‌ها خوش آمدی

با من به جمع مردم تنها خوش آمدی

بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند

می‌بینمت، برای تماشا خوش آمدی

راه نجات از شب گیسوی دوست نیست

ای من! به آخرین شب دنیا خوش آمدی

پایان ماجرای دل و عشق روشن است

ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

با برف پیری‌ام سخنی بیش از این نبود

منت گذاشتی به سرِ ما خوش آمدی

ای عشق! ای عزیزترین میهمان عمر

دیر آمدی به دیدنم، اما خوش آمدی

#فاضل_نظری

کلاس نهمم اینو تو فارسی داریم😂

معلم ما همیشه این شعر ای بی خبر بکوش م خونه یک آرامش فوق العاده ای داره

چه ها با جانِ خود دور از رخ جانان خود کردم

مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم

طبیبم گفت: درمانی ندارد دردِ مهجوری

غلط می‌گفت خود را کشتم و درمانِ خود کردم

برای سوخته دل، بستر و مزار یکیست

تمشکِ ترشِ لب و تُنگِ زهرمار یکیست

تفاوتی نکند اشک و بغض و هق هقِ ما

مسیرِ چشمه و سیلاب و آبشار یکیست

هنوز گُرده ی سهراب، سرخ مثل عقیق

هنوز رسمِ پدر سوزِ روزگار یکیست

هنوز طعنه به جان میخرد زلیخا و

هنوز بر درِ کنعان امیدوار یکیست

هزار بار دلم سوخت در غمی مبهم

دلیلِ سوختنش هر هزار بار یکیست

حرام باشد اگر بی وضو بغل گیرم

که قوسِ پیکره ی برنو و دوتار یکیست

شبی ترنج به بَر میکشد شبی حلاج

شکایت ازکه کنیم ای رفیق؟!دار یکیست

دو مصرع اند دو ابرو شکسته نستعلیق

میانِ هر غزلی بیتِ شاهکار یکیست

به دستِ آنکه نوازش شدیم، تیغ افتاد

دلیل خون جگریِ من و انار یکیست!

به دشنه کاریِ قلبم برس ادامه بده

خدای هر دوی ما انتهای کار، یکی‌ست

یوسف گم شده باز اید به کنعان غم مخور. 

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده باز اید به سامان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرف

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه ایی از سر غیب

باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند 

چون تو را نوح است کشتیبان ز توفان غم مخور

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

گرچه منزل بس خطرناک و مقصد بس بعید

هیچ راهی را نیست کان را نیست غم مخور

حافظا در کنج فقر و خلوت شب های تار

تا وردت بود دعا درس نماز غم مقول