بیا یک شعر بگو

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید

که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش

زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید

گر بيدل و بي‌دستم وز عشق تو پابستم

بس بند که بشکستم ، آهسته که سرمستم

در مجلس حيراني ، جاني است مرا جاني

زان شد که تو مي داني ، آهسته که سرمستم

پيش آي دمي جانم ، زين بيش مرنجانم

اي دلبر خندانم ، آهسته که سرمستم

ساقي مي جانان بگذر ز گران جانان

دزديده ز رهبانان ، آهسته که سرمستم

رندي و چو من فاشي ، بر ملت قلاشي

در پرده چرا باشي ؟ آهسته که سرمستم

اي مي بترم از تو من باده ترم از تو

پرجوش ترم از تو ، آهسته که سرمستم

از باده جوشانم وز خرقه فروشانم

از يار چه پوشانم ؟ آهسته که سرمستم

تا از خود ببريدم من عشق تو بگزيدم

خود را چو فنا ديدم ، آهسته که سرمستم

هر چند به تلبيسم در صورت قسيسم

نور دل ادريسم ، آهسته که سرمستم

در مذهب بي‌کيشان بيگانگي خويشان

با دست بر ايشان آهسته که سرمستم

اي صاحب صد دستان بي‌گاه شد از مستان

احداث و گرو بستان آهسته که سرمستم

یــار مرا غار مــرا عشق جگرخوار مرا

 مرا

 نوح تویی روح تــویی فاتح و مفتوح تـویی

 سینـــه مشــروح تــویی بـــر در اســرار مرا

 نـــور تـــویی سـور تــویی دولت منصور توویی

 مـــرغ کـــه طــور تــویی خســته بــه منقار مرا

 قطـــره تویی بحــر تویی لطـف تــویی قهــر تویی

 قنــد تـــویی زهـــر تــویی بیــــش میـــازار مرا

 حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی

 روضــه اومیــد تویـــی راه ده ای یــار مرا

 روز تــویی روزه تـــویی حـاصل دریوزه تـویی

 آب تــویی 

 دانـق

 پختـــه تویی خـــام تــویی خـــام بمگـــذار مرا

 این تن اگـــر کـــم تــندی راه دلــم کــم زندی

 راه شــدی تــا نبــدی ایـــن همـــه