ساعتهای زیادی، پشت پنجره میشینم و آدما رو تماشا می کنم ...
آدمایی که تند تند راه می رن حتما یه جایی، کسی رو دارن که منتظرشونه،
اونایی که یه گوشه ایستادن، قطعا منتظر کسی هستن که نفس نفس داره میاد ...
اما آدمایی که سرشون پایینه و آروم و تنها قدم می زنن، حتما دارن به کسی که نیست فکر می کنن.
بنظرم، لذتی که در "انتظارِ محال" هست، در "وصال" نیست.
واسه همین میگم؛
بعضی آدما رو باید، یکبار دید و یک عمر.. بهشون فکر کرد.
| پویا جمشیدی |
