خاطره نویسی از دوستی گرامی که درکنارشون آموختم

شاید برای بشر قدم زدن روی مریخ محال باشه. ولی دیدن مریخ نه.

امروز دوشنبه نهم مردادماه سال یکهزاروچهارصدودو شمسی
وارد استان سمنان شدیم. استانی واقع در کویر مرکزی ایران.
گرمای هوا حتی زیر کولر هم آزار دهنده هست. مقصد کیلومتر ۵۷ شمال دامغان، روستای رودبار .
تا چشم کار میکنه کوه های شنی و خاکی پیداس . حرارت خورشید بعد از بر خورد با شنهای صحرا به سمت بالا انعکاس پیدا میکنه. مثل سنگ آهکی که بهش آب ریختن.

بلاخره رسیدم. تپه های مریخی.
شبیه ترین مکان به مریخ در زمین.

حتی ناسا هم این مکان رو ثبت کرده. در نگاه اول رنگهای متفاوت تپه ها آدم رو خیره میکنه. نرمی خاکش حتی با نگاه کردن قابل لمسه. ولی روان نیست. و حتی با وزش بادهای سهمگین هم تولید گردوغبار نمیکنه.

من روی مریخم ! و اینجا نفس میکشم!
وسایلم رو برمیدارم و به سمت هتل راه میفتم
طبق برنامه امشب رو باید تو کویر بخوابم.

فضای هتل مثل کاروانسراهای شاه عباسی هست. با دیوارهای آجری و خشت و گلی.‌بصورت هشت ضلعی که دور تا دور دیوارها در دوطبقه اتاق قرار گرفته و وسط حیاط یه حوض با فواره  ایی شبیه اژدها .
نزدیکهای غروب فلکه ی آب رو باز میکنن و آب از دهان اژدهای خفته فواره میزنه تا شاید کمی از حرارت روز بکاهد.

هرچه هوا تاریک تر میشود. ستاره ها بیشتر و نورانی تر می‌شوند.  انگار کویر محل هم آغوشی آسمان و زمین است.

باد از روی دودکش  بالای آشپزخانه ی هتل می‌گذرد.و فضای کویر را پر از بوی کباب کوبیده می‌کند.

چشمانم از ستاره ها پر شده اند کاش هرگز امشب صبح نشود .    و فردا سه شنبه دهم مرداد ماه بنویسند مردی در کویر  ابدی شد.