همه رو دوست داشتم. دوست داشتنم نسبت به یه عده زیاااااد بود
ممکن بود مقطعی از کسانی که دوستشون داشتم بخاطر اعمالشون بدم بیاد که با کم محلی بد اومدنم از اون شخص رو بروز میدادم
چند وقته متوجه یه ویژگی دیگه از شخصیت خودم شدم !!
که این بُعد از شخصیتم رو خیلی خیلی دوست دارم من رو خیلی جذاب تر کرده
بی تفاوتی..
از اون که دوستش داشتم دیگه بدم نمیاد فقط نسبت بهش بی تفاوتم و خیلی خنثی . بی حس و بی تعصب هستم
اگر نگاهم بهش بخوره هیچ فرقی با اشیا دور و بر نداره نگاه گذرا یا اصلا نگاه نمیکنم چشمم خودش رو زحمت نمیده نگاه کنم به این افراد.
درونم بهم میگه فقط فاصله باید باشه فقط حایل .یک فاصله مطمئنه تا ابد باید حفظ بشه.
