من با خانواده خودم درد دل نمیکنم و غم هامو نمیگم که ناراحت نشن ، رفیق هم ندارم
کلا فقط شوهرمو دارم
که وقتی ازش ناراحت میشم و دلم پر میشه جایی رو ندارم که خالی کنم خودمو..
حس میکنم خیلی وقته که افسرده م ،
هیچی دیگه برام مثل سابق نیست
از غذاهایی که دوسداشتم خیلی وقته لذت نمیبرم
از لباس خریدن لذت نمیبرم
میخندم ولی خوشحال نیستم
حرف میزنم اما حرفام حرفای واقعیه خودم نیست
یه نقابِ شاد رو صورتمه 🙂