بدون قضاوت و سرزنش و نصیحت و توصیه ،یکم درکم کنه و بگه که همه چی درست میشه
خسته شدم از قوی بودن
یا ادای ادمای قوی بودن رو درآوردن
اینکه همیشه پناه بقیه م
ولی وقتی لازم دارم هیچ کس نیست
چرا من اینقد زحمت میکشم و دست و پا میزنم ولی مثل همستر روی چرخ و فلک سرجامم?
چرا انگار همه چی برای بقیه آسون تره