یه نفر هست که بادیدنش ناخوداگاه لبخند میزنم وقتی میبینمش مضطرب میشم جایی حرفش باشه بشدت کنجکاو میشم
ولی ایندمو باهاش نمیبینم و خیالبافی نمیکنم ..یا اینکه بگم مال من بشه
بازم حس میکنم کیو ببینم کنارش که باهاش میخنده ممکنه ناراحتم کنه..یا حتی ناخوداگاه تو رویاهایی که ربطی به اون نداره بی اراده فکرم سمتش میره
اما بازم از دید یه مرد بش نگاه میکنم ازش خوشم نمیاد..
نمیدونم این چه حسیه و خیلی گیجم کرده
این یعنی دوسش دارم؟
بنظرم اره ولی اگ عقلت میگه مرد زندگی نیست اصلا ب این افکارت بال وپر نده چون بعدا میبینی دلت رفته و خیلی سخت میشه همه چی
من کلا اهل عشقو عاشقی و باروپل دادن به احساساتم نیستم چون میدونم اصلا وقت و شرایطش نیست..ولی این حسه واقعا گیجم میکنه و از این گیج بودن و بلاتکلیفی متنفرم
چندین ساله اینجوریم نسبت بهش و بیشترم شده الان
راستش دست خودم نیست..
این یعنی قلبم انتخابش کرده ؟ اره ادم زندگی نیست
ازش خشم نمیاد ولی انگار خشم میاد .فکر رابطه و اینا م باهاش بشدت حالمو بدمیکنه
دقیقا شرایط دوستمو داری همین حسو ب یه پسر لاشی داشت میگفت میدونم منو بخادم زنش نمیشم چون در حدم نیست ولی این افکارم که خود بخود میره سمتش دیونم میکنه شام غریبان از ته دل زجه میزد ک مهرش از دلم بره با اینکه هیچچچچ رابطه ای باهاش نداشت اخرش گفت بعد یکسال تلاش موفق شدم بزارمش کنار
