مثل وقتایی که افسرده شدید و از زمین زمانه دل بریدید نشستید یه گوشه ....
من از بچگی رویا پردازی می کردم تو رویا هام یه دنیای دیگه ساخته بودم با یه آدمای دیگه حالا که بعضی وقتا واقعیت عین یه سیلی منو میاره تو این دنیا بغضم میترکه و دلم می خواد فقط بمیرم....
این رویا پردازی به خاطر این بود که همیشه تنها بودم الان هم تنهام ولی دیگه دلم نمی خواد از تنهایی در بیام کسی هست مثل من باشه؟
هیچی برای بدبختیام گریه میکنم
به خودکشی فکر میکنم
اولش تنبل میشم...میگم گور بابای کار و خونه..میخوابم..بعد پا میشم مثل یه خونه تکونی خونه رو تمیز میکنم حین کار همه چی رو یادم میره..
گریه میکنم
گریه
فکر کردن به زندگی که همیشه دوست داشتم 🥲
خیلیی داغون باشم میگم کاش بمیرم🥲با اشک خوابم میبره بیدار میشم بهتر میشم
کاش زندگی که تو فکرامون همیشه ارزوشو داشتیم واقعی بود🥲
گریه میکنم یه مدت چند ساعتی یا چند روزی دپ میشم غمگین ولی سعی میکنم زود از اون حالت در بیام و به زندگی برگردم
آره شده ولی باید از درون جوشید و خود واقیتو پیدا کنی
و پناه ببری به فرمانروا و پرودگار
خلاصه بخوام بگم منم نصف زندگیم وضعیت شما رو داشتم با خود شناسی و آگاهی باید به بیداری روح برسی انوقت همه چی واست جذاب و زیبا میشه
بخواه تا بهت گفته بشه چطوریش رو
و پیشنهاد آخر این رو اولین قرار زندگیت قرار بده که فلوراید رو از آب آشامیدنیت حذف کنی، روش هاش تو اینستا گفته شده یه سرچ بزن
و این ویس های عباسمنش رو توی سایتش گوش کن تا آگاه بشی به قوانین روح و جهان هستی
در حفاطت پروردگار باشید
