وقتی با یکی قهرم؛ همش تو ذهنم درگیرشم که چرا با من قهره؛ بیشتر انرژی م گرفته میشه...وسواس فکری میگیرم. عوض اینکه اون طرف رو دیگه نمیبینم و باهاش حرف نمیزنم حالم بهتر بشه؛ بدتر میشم همش درگیرشم؛ دوست دارم هیچ کس با من قهر نباشه. اگه مادرم باشه که دیگه هیچ اون ۲ ، ۳ روزی که بام قهره کلا دیونه میشم. اگه کسی میدونه دلیلش چیه؟ راهنماییم کنه ممنون
الان با کسی قهرم که دوسش ندارم؛ از خانوادم هم نیست؛ اما باز درگیرشم. خسته شدم...
منم همینجوریم
سر مسئله ای با خونواده همسرم یکی دوماهی حرف نمیزدیم
شوهرم عین خیالش نبود ولی من همش فکرو خیال میکردم
نه والا من راحت میشم
ای خدا. وسواس فکریه.. برو پیش ی متخص
برا من بستگی به آدمش داره اگر کسی باشه که دوسش دارم و از اعضای خانواده ام باشه آره همین طوری میشم ، مدام خودخوری میکنم تا آشتی کنیم
ولی یه پا غریب تر نه راحت قیدش رو میزنم ، اگر کار له قهر بکشه کلا ولش میکنم
منم قبلااینطوری بودم شب و روز ب اون آدم فکر میکردم تا آشتی کنیم وقتی آشتی میکردم تموم میشد و آروم میشدم ولی الان نه آدمای سمی اطرافم باهام قهر باشن خوشحال میشم چون با نبودشون آرامش بیشتری دارم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
