تو تاپیک قبلیم گفتم شرایط زندگیمو میخوام طلاق بگیرم تصمیم قطعیه اما فقط دلم برا بچم خونه خون نه میتونم بخاطرش بمونم نه راحت برم . بچم پیش خودمه اما با حسرتایی که قراره بکشه چیکار کنم دلم خیلی گرفته دلم براش میسوزه خیلی به باباش وابسته س چند روز ندیدش پژمرده شد بود تا امروز دو ساعت دیدش . موندم بخدا
شماهایی که طلاق گرفتین چیکار کردین با بچتون چطوری کمبوداشو جبران کردین جای باباشو چطوری پر کردین .؟ روحیه ش بعد طلاق چطوره؟ لطفا راهنمایی م کنین
خداکمکت کنه راست میگی واقعا سخته
به عنوان یه بچه طلاق میگم که هیچوقت عقده هایی که از هم دارینو سر بچه خالی نکنین. پیشش از هم بد نگید. بهش نگبد که طرف یکیتونو بگیره. در ضمن اگر قراره پبشتون باشه باید بدونین که این دسته گلیه که شما به آب دادین. پای به بچه رو به این دنبا باز کردین حالا که میخواین طلاق بگیرین، باید جای پدرشم براش پر کنین.
قبل طلاق هم باباش از صبح تا شب سرکار بود
یا همش سفرکاری بود
الان هرروز زنگ میزنه بهش باهاش صحبت میکنه
حداقل الان دیگه بحث و دعواهامون رو نمیبینه و یه ذره آرامش داره
من تو زندگیم فقط یه حق انتخاب داشتم یا مامان یا بابا ک مادرم انتخاب کردم و تا ابد جرات حتی کلمه بابا ندارم
شما اگرم میخای جدا بشی نزار بچث مثل من بزرگ بشه بزار آزادانه پیش هردو نفر رفت و آمد کنه حتی با وجود ازدواج مجدد
ما بچه های طلاق یکی از دیگری شرایطمون سخت تر
اینا برا من دردناک بود ولی دردناک تر از همه چهار سال ب پای یکی نشستم آخر سر گفت خانوادم بخاطر جدایی بابامامانت قبول نمی کنن و ترکم کرد و خانوادش انتخاب کرد این خیلی دردناک تر از خیلی چیزای دیگه بود ...
سر موندنش پیش خودم یا باباش دعوا نداریم گفتیم بره و بیاد از این لحاظ آزاده . یه لحظه هایی با خودم میگم بخاطر بچم بمونم اما همه ی وجودم مطمئنم که دیگه نمیتونم تحمل کنم پدرشو زندگیمون از هم پاشیده . دوراهی بدیه خیلی بد
