سلام دوستان احوالتون چطوره؟
به اولین تاپیکم خوش اومدید
بیاید و در مورد خانواده هاتون بگید که چطور سخت گیری هاشون رو مدیریت کردید و رفتارشون رو اصلاح کردید و دیدشون رو نسبت به خودتون تغییر دادید
تشکر از این که توی تاپیک شرکت میکنین
الان من ۱۸ سالمه
ولی هیچ وقت نمی‌تونم بدون خانواده بیرون برم
حتی مادرمم بدون پدرم بیرون نمی‌ره م
سیر دانشگاه هم پدرم می‌بره و میاره
خدا شاهده اگه یه بار پامو خطا گذاشته باشم یا جوری رفتار کرده باشم که نا مناسب باشه، حتی وقتی والدینمم نبودن سعی کردم جوری رفتار کنن که می‌خوام
درک نمی‌کنم این همه شکی که به من دارن رو
بخدا دارم دیوونه میشم
اینم بگم که خانواده ام خیلی هوام رو داشتن و برام عزیزن
و سعی می‌کنم احترامشون رو نگه دارم
فقط توی این مورد ازشون دلگیرم چه کنم؟
بستگی به خلق خوی ذاتی داره
ببنین یه سری از محدودیت ها به مرور زمان حل میشن
مثلا شاید من زمانی که خیلی کوچیک بودم( ابتدایی) خانوادم خیلی حساسیت نشون میدادن روی دوستانم...
اما بعد که بزرگتر شدم و متوجه شدن خودم میتونم انتخاب عقلانی داشته باشم دیگه انتخاب با خودمون بود...
یا مثلا تنها بیرون رفتن یا حضور در اجتماع و یا داشتن گوشی شخصی و حتی سفر مجردی همه اینها مسائلیه که به مرورانلاک میشن...
بنظرم زندگی مثل یه بازی میمونه که باید مرحله مرحله توش پیش رفت تا قفلهاشو باز کرد...
شاید الان چون 18 سالته خانوادت نگرانن نکنه کسی بهت اسیب برسونه و حس میکنن هنوز به مرحله ای نرسیدی که بخوای تنهایی یه سری کارهارو انجام بدی...
خودتو با همسن و سالهات مقایسه نکن...مقایسه کردن اشتباه ترین کاره
به مرور از محدودیت های زندگی توهم کم میشه
هرچی بزرگ تر بشی خانوادت ازادی های بیشتری بهت میدن
فعلا سعی کن بتونی بهشون اطمینان خاطر بدی که تو تا یه حدی میتونی عاقلانه برخورد کنی..
میتونی درست تصمیم بگیری
و تا یه حدودی میتونی از خودت مراقبت کنی( مثل تنهایی به دانشگاه رفتن)
سعی کن خیالشونو راحت کنی که میتونی در حد یه سری اتافاق های معمول درست تصمیم بگیری و خوب برخورد کنی...
و اینو بدون زمان کم کم همه چیز رو حل میکنه ...
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
2 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
