پسرهای بزرگم که خدارو شکر از بابتشون راحتم کارهای شخصی به غیر از غذاشون رو خودشون انجام میدن اون دوتای دیگه کوچیکترن و بالاخره سعی میکنم با شلوغیاشون کنار بیام و بیشتر وقتها با دید مثبت نگاه میکنم و عاشق بچه هامم از ته دل براشون آشپزی میکنم و تحمل میکنم میدونم زمان میگذره و از این بابت لذتش، برام بمونه قطعا بهتره
و اون وقت خودمم حرص نمیخورم و پوستم و زیباییم هم برام میمونه ....البته بدون اغراق بعضی وقتها هم از دستشون به اتاق پناه میبرم و گریه میکنم (وقتی با هم دعوا میکنن و کوتاه نمیان)بعدش هم سبک میشم و فراموش میکنم🥰 ....