دوساله سرکار میرم اما هیچ پس اندازی ندارم خداشاهده خودم الان مانتوی تمیز برای بیرون رفتن ندارم
بیشتر درامدم خرج خونوادم میکنم وضع مالیشون ضعیفه دلم میسوزه و به خواهرا و برادرم میرسم
اما خوب حس میکنم توقعشون زیاد شده از یه طرف نه دلم میاد کمک نکنم از یه طرف حس میکنم داره ازم سواستفاده میشه
از چه نظر
برای تغییر هیچ وقت دیر نیست
دیروز خواهرم رفت که بره خوابگاه مامانم اینا هیچی براش نخریدن خداشاهده رفتم از همه چی براش خریدم به شوهرمم گفت خودشون پول برام ریختن بعد الان فهمیدم هیچچچچ پول توجیبی به خواهرم ندادن و دست خالی فرستادنش واقعا الان عصبیم میشد از کسی قرض کنن بهش بدن اما تا به بابام میگسم میگه خوب دانشگاه نره
هم کمک کن هم به خودت برس قرار نیست چون پدر نون اوره به حودش نرسه تو هم مثله ی پدر که خرج همه رو میده به خودشم میرسه عمل کن یاد بگیر از مرد خونه
اگه عادت کنن دیگه میشه وظیفه ت باید وادارشون کنی برن سر کار البته اگه بزرگن کار کنن اگه کوچیکن که هیچی
