دانشگاه قبول شدم ی استرس شدیدییییییییی دارم
که قراره برم ی محیط جدید که هیچکی نمیشناسم
البته خداروشکر اینجوریه که توشهر خودمون قبول شدم
اما به شدتتتت ترس این دارم جای جدید بدون آشنا
من نمیتونم دوست پیداکنم اعتمادبنفس ندارم
قلبم تو دهنمهههه همش تو ذهنم این میچرخه که اگه اشتباه کنم چی اگه کلاسی اشتباه برم چی چجوریی تنهایی دق نکنممممم تواین محیط به این بزرگی
نمیتونم ارتباط بگیرم نمیتونم اعتماد کنم
کم کم عادت میکنی بابا
نمیخان بخورنت،یا بکشنت که
این درونگرا بودن نیستا
ضعف اعتماد به نفس و خجالتی بودنه
نگران نباش خیلیا شبیه تو هستن و بعد دو سه هفته با هم آشنا میشین و اون وایب معذب کننده‌اش از بین میره
بعدشم با هم دیگه سر جزوه و استادا و امتحانا و ... مجبور میشین ارتباط برقرار کنید و کم کم دوست پیدا میکنی.
اول اینکه قبولیت مبارکه
دوم اینکه منم مثل شما بودم،اما باید بگم قرار وقتی رفتی دانشگاه تازه متوجه میشی اونجا همه اولش مثل تو هستن،اولش همه سر در گم و قاطی پاتی ولی یکی دو هفته بعد همه چی دستت میاد. یعنی جوش اصلا مثل دبیرستان نیس که کلاسی رو اشتباه وارد شدی دعوات کنن یا بخندن بهت. خیلی راحته همه چی و کسی کاری به کارت نداره
ممنونم
ولی من بخاطر این ترس این حالت که دارم خیلی جاها عقب کشیدم کلاس های مختلف و....
وقتی دانشگاه نمیرفتم خیلیییی دلم میخواست برم دانشگاه درسمو ادامه بدم و.....
حالا که رفتم و قبول شدم از شروع ترس دارم نمیتونممم
می فهمم.
یه پیشنهاد دارم،روزی که رفتی برا ثبت نام از همون لحظه ی اول ورودت به دانشکده هیچ کاری نکن،اول یه کناری چن دقیقه ای وایستا و فقط محیط و بقیه دانشجو ها رو ببین،بعد وارد اتاق آموزش شو و بازم یکم مکث کن و ببین بقیه دارن چیکار میکنن. میتونی یه سال اولی رو در نظر بگیری و ببینی چیکار میکنه و از چه کسی سوال میکنه و اینا...یهو متوجه میشی همه چی دستت اومده
این درونگرایی نیست
این خجالتی و کمبود اعتماد بنفس هست منم دارم
من کاردانی تموم کردم الان ترم دو کارشناسی هستم خیلی خجالت میکشم کنفرانس و سوال جلو بچهاا جواب بدم
ببین ینی از من بیچاره تر نبود الان دانشجو سال دومم
اینقد شخصیتم عالی شده و یهتر که خودم کیف میکنم
