من وقتی ازدواج کردم ۱۹سالم بود ،افکارم خیلی بچگونه بود ،مادر شوهرم ومثل مادرخودم میدونستم ،مینشستم ساعت ها با خواهر شوهرم درد ودل میکردیم ،حرف میزدیم و...
واینجوری شد که پای دخالت ها وپرروییشون تو زندگیم باز شد ،واز هیچ توهینی دریغ نکردن .
من الان ازشون متنفرم.
اونایی که از خانواده ی شوهر نفرت پیدا کردید از اول وبدون دلیل بوده ؟
یا رفته رفته این حس بتون دست داد؟
رفته رفته بود
خدا لعنتشون کنه
مادر
خواهر
و برادرش رو
از مادرشوهرم فقط ناراحتم نفرت ندارم از بقیشون
نه اولش دوسش داشتم ولی خودش با لجبازیاش و رفتارای بچگانش باعث شد ازش متنفر بشم
من متنفر میزنم فقط دلم شکسته از دستشون
دخالت
پرویی
تیکه انداختن
پر کردن شوهرم
وقتی میدونستن حق با منه طرف پسرشونو گرفتن ک پرو تر شد و.....
حسودی، فضولی و دخالت هاشون از اول بوده
ربطی ب خانواده شوهر نداره.با هیچ کس صمیمی نشیم و درد دل نکنیم
مگه حضرت علی با همه علی بودنش کسی رو واسه درد دل داشت جز چاه؟
نیستیم والا عزیزم
نفرت ندارم
ولی خواهر کوچیکه اش دبیرستانیه دلم میخواد بزنمش
خیلی پرروئه
بقیشون خوبن
فقط با مادرشوهرم مشکل دارم، در واقع اون با من مشکل داره، زبونش مثل مار میمونه و تلخخخخخه، از روز خواستگاری تا الان ...
من هیچوقت نه جواب میدم نه چیزی....واسم مهم نیست حرفاش، سپردم بخدا ک بموقعش جوابشو بده
من از كسي متنفر نيستم
نه عمین مثل شما ساده بودم بعدش فهمیدم تقصیر خودم بوده چون پای قضاوتشون رو خودم به زندگیمون باز کردم
الانم رفته رفته خودمو کنار کشیدم اونا هم درست شدن
نفرت ندارم ولی گاهی عصبی میشم از حرفاشون اما مدتهاست این سرلوحه زندگیمه .کم حرف بزن احترام کن و منم در زندگی اونا دخالتی نکنم
اینطوری همه چی سر جاشه
تازه یک ساختمونیم
