نه خود پزشکی
مثلا اتاق عمل و پرستاری و چیزای اینجوری واسه کسی که از بیمارستان خوشش نمیاد خیلی سخته؟
من واقعا روحیه حساسی دارم میدونم ممکنه وسطش یهو جا بزنم مخصوصا اتاق عمل ولی چون میارم این رشته هارو عذاب وجدان دارم که برم یا نه
بیمارستان کلا محیطی هست توش ک از قطع عضو تا مرگ رو میبینی خوب فکر کن
من اگ میوردم الان از خوشحالی سکته زده بودم.
ن عادت میکی
بنظرم عادت میکنی.من اطرافم خیلی بیمارستانی هست با روحیات متفاوت همه عادت کردن.فقط سنگینی شیفتا اذیتشون میکنه و همراهای بیمار
من سر همین نگرانی تجربی رو رها کردم و رفتم ریاضی و مهندسی.الان که فکر میکنم میگم اگر مونده بودم عادت میکردم و حداقل یه شغل ثابت و با خیال راحت داشتم.وقتی برای رشته مورد علاقت شغلی نباشه دیگه چه فرقی میکنه .الآنم شاغلم ولی رشته خودم دیگه کار نمیکنم
پرستاری بدتره
روحیه نداری پرستاری نرو
اره خیلی سخته
من روانشناسی میخواستم ولی با این درصد هام روانشناسی شیراز و تهران یا حتی مشهد نمیارم
از همین الان میدونم اگه نزنم تا اخر عمر عذاب وجدان دارم ولی نمیتونم از رشته ای مثل پرستاری هم بگذرم
ارتباط پزشک با بیمارستان میتونه کمتر باشه ولی این رشته‌ها نه ضمنا این رشته‌ها که شیفتی هستن فشار خیلی زیادیو به کسی که با روحیاتش سازگار نیست وارد میکنن
علوم آزمایشگاهی یا بینایی و شنوایی سنجی و فیزیو و رادیو کمتر با این فضا در ارتباطن میتونن مناسب باشن براتون
میتونید فرهنگیانم انتخاب کنید
من پرستارم، دوازده ساله تو بیمارستان اطفالم هنوزم وقتی از یه بچه رگ یا خون میگیرم یا یه بچه میمیره کلی فحش میدم به خودم
عزیزم روحیهٔ خودت خیلی مهمتره تا اینکه بخاطر جایگاه اجتماعی یا درآمد بری سمت چیزی که به روحت آسیب بزنه
اگه حرف چهار پنج سال بود اکی ولی حرف ٣٠ سال کار کردنه
عزیزم ، چه دل مهربونی دارید
من با مرگ ادما به راحتی کنار میام ولی وقتی سوزن و میبینم که میره تو پوست یا چاقو و چیزای اینجوری احساس میکنم برق وصل کردن به کلم ، وجدان کاریم هم متاسفانه یه جوریه که اگر خدای نکرده اتفاقی واسه بیمار بیفته هفتاد درصد تقصیر و میدم به خودم
میدونم بیشتر از بقیه اذیت میشم تو این شغل ها
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
