هر کی بچه چهار ساله داره بیاد

منم همین مصیبت رو داشتم مهد هم نمیموند یا من یا مادربزرگش تو هفته اول میرفتیم کم کم فاصله رو بیشتر کن باهاش از یه صندلی اونورتر تا تو حیاط بزار عادت کنه حتما ببر روانشناس تا کمکت کنه وگرنه این عادت براش میمونه پسر من هنوزم به اینکه دیر برم دنبالش حساسه

ببین بچه منم مثل بچه شما بودش دخترم هست،سنی که میخواستم برای کلاس رزمی یا دفاع شخصی ثبت‌نام کنم خورد به کرونا نشد،تا اینکه وارد مدرسه شد،سال اول خیلی مشکل داشتم اما به مرور میگفتم از حقت دفاع کن کلی حرف های انگیزشی،انقد کلمه این کارو نکن زششششته نمیگفتم،مثلا یادمه یکبار توی خیابون شروع به رقصیدن کرد به شوخی اصلا هشدار ندادم که نکن زشته، کم کم با حرکات کوچیک اعتماد بنفس زیاد شد،الان کلاس دوم تموم کرد ،انقققد تغییر کرده،از خودش دفاع میکنه،در حینی که مراقب تربیتش هستم اما محدودش نمیکنم که چون مثلا دختری این کارو نکن،اوایل یادمه میگفتم مامان هرکی کاری کرد حتی زدت فقط بگو خیلی بی ادبی از این حرفا،دیدم نه بابا داره منزوی میشه و بچه های مردم هم شیر میشدن اذیتش میکردن،واسه همون اختیار دادم اگه زدن بزن،اگه حقتو خوردن بگیر،اوایلش براش سخت بود اما به مرور متوجه منظورم شد،سال دوم مدرسه با لذت تعریف می‌کرد که فلان همکلاسیم همش روم آب می‌ریخت بهش تذکر دادم گوش نداد بار سوم صدامو بردم بالا به همکلاسیم گفتم اگه یکبار دیگه آب بریزی هم به مدیر میگم هم خیس آبت میکنم تا بفهمی نکن یعنی چی،🤣😅،این برای من خیلی جالب بود که دخترم این حرفو زده

نگران نباش و بکارت ادامه بده،دختر منم جز بچه های پارک هییییچ کس دیگه ای رو نداشت،چون شهر غریب بودیم کسی زیاد نمیومد خونمون،و به قول شما ب شدت وابسته  من،کلاس حتما بنویس،به مرور با ورود به مدرسه یا پیش خییییلی بهتر میشه،از تشویقت دست نکش،

وجود خواهر یا برادر.چون خودم تجربه کردم میگم.بچه ها توی خونه با هم رشد میکنند و قوی میشن.

دختر من همینجور بود اینقدر گشتم یه دوست خوب پیدا کردم و چون بچه های دوتامون تک فرزند بودن گاهی وقتا یا اونا میومدن یا ما میرفتیم که بچه ها یه چیزایی رو با هم یاد بگیرند و با هیچ پول و هزینه ای نمیشه به بچه یاد داد.

آخرش دیدم بچم یکیو میخواد که شب و روز باهاش باشه که خداروشکر برادرش به دنیا اومد و بعد از اون دیگه بهونه های قبل رو نمیگرفت.دیگه نیاز نبود وقت بذارم مدام باهاش بازی کنم یا بهم بچسبه یا هی بریم بیرون.یکم که داداشش بزرگتر شد با هم مشغول شدن.اتفاقا هزینه ها هم دوبرابر نشد و بلکه مدیریت شد‌.به جای رشوه دادنهای الکی به دخترم که مدام بهونه نگیره هزینه های دیگه رو جایگزین کردیم.من قبلا فکر میکردم هر بچه مستقل خرج جدایی داره در حالیکه اینجوری نیست و خیلی وقتا تعاملیه و جدای از اینکه هر بچه واقعا خیر و برکتهای خودشو داره و رزق و روزی همیشه پول نیست‌.

اثرات خوبی که پسرم روی خواهرش با تمام چالشها و سختی ها داشته رو من هیچوقت نمیتونستم با صرف کلی هزینه و انرژی بهش هدیه بدم و کمکش کنم.