34 سالمه تو یه کانون گرم خانواده بزرگ شدم که زندگی گرمی داشنیم و بدون تنش.ارامش داشتم تو خونه....25 سالگی ازدواج کردم اومدم غربت شوهرم راننده ماشین سنگینه اکثر اوقات نیستش.وقتی هم هست دنبال کارا ماشینه..یا خوابه.چون بی خوابی کشیده.تموم مسئولیت زندگی رو دوشمه بچه مریضه خودم با اسنپ میرم و میام.خرید همینطور.اینجا کسی رو ندارم ک اگه دلم گرفت این تابستون خونش برم گاهی میگم کاش مامانم اینا پیشم بودن حداقل کاش .....بچم کوچیکه بهم خیلی وابستس نمیتونم کلاس برم...خانواده شوهرم هستن ولی ادم باهاشون راحت نیس میخای درد دل کنی قضاوتت میکنن گاهی میچزونن ادمو با رفتاراشون ...حسادت میکنن ب بعضی چیزا...با کسی رفت و امد ندارن.کلا سردن....ادم تو جمعشون راحت نیس....فقط میگن تو خونه بشینیم.حالا منی ک تو خونواده گرم و صمیمی بزرگ شدم معاشرتو دوسدارم یهو اومدم اینجا و این شرایط واقعا شکستم...خیلی شرایط سختی دارم..اینا نصفه نصفه سختیامه یه چیز کلی گفتم چون طولانی میشه دیگه نگفتم
دقیقا
پسرو باید بیاری شهر خودت
دست خودم باشه قبول نمیکنم
ولی مامان بابام میگن هر کی باشه برو
ولی خواستگار ندارم😂
ارع
یعنی من نرم پیش کسی ک دوسش دارم؟
تازه اون خارج از کشوره🙁
وای منم دلم ی دوست خانوادگی میخاد ک باهاشون بریم گردش
من غریب نیستم البته
خب چن تا دوست پیدا کن عین خودت متاهل... باهاشون خوش بگذرون
عزیزم منم شرایط تورو دارم خدایش سخته، اما من دیگه بعد ۲سال عادت کردم
درکت میکنم شوهرمنم کلا دوماه نیست ده روزخونه است خونه هم که باشه همش میگه این دوما۶ خوب نخوابیدم بیشترخوابه بیرونم زورش میادببره خونه بابام پیش خودمه ولی خوشم نمیادزیاد برم همش ازشوهرموکارش گلایه دارن اونم بجای من
غربت خیلی بده
من ده سال بودم
الان که برگشتم شهرم دیگه خانواده به نبودن ماعادت کردن
غیر از اون جابه جایی شهری هم پدر ادمو در میاره
خوب به شوهرت بگو تو که همش نیستی کارتم محدود به اینجا نیست میتونی شهر منم ادامه بدی بریم اونور من اذیت میشم با بچه
منم تو غربتم خانواده شوهرم اینجاست
مثلللل سگ پشیمونم
شوهرم خیلی خوبه ولی همش سر کاره انگار اومدم یه شهر دیگه خونه مجردی که نه کسی میاد اینجا نه من میرم جایی
بر میگشتم عقب حتما حتما شوهری انتخاب میکردم که تو شهر خودمون باشه
