رشتم ریاضیه.
میدونم امسال میارم چیزی که میخوام رو و خوندنم رو هم قطع نمیکنم.
ولی میخوام بمونم. میدونم شروع سبک زندگی دانشجویی برای من شروع دغدغه هاییه که آمادگی ورود بهشون رو ندارم. فکر میکنم این یه سال آخرین فرصتیه که میتونم دغدغه شغل و افزایش مهارت و درآمد و روابط رو عقب بندازم. انگار دارم یه سال وقت می‌خرم تا به زندگیم سر و سامون بدم. شایدم از استارت زدن زندگی به عنوان یه بزرگسال فرار میکنم. نمیدونم. به بقیه هم میگم نیاوردم چیزی که می‌خواستم رو.
شاید بگید زندگی دانشجویی رو ندیدی و خیلی جدی گرفتی و خیلی هم خوش می‌گذره. اصلا زیادی گنده‌ش کردی. باید بگم من خودم رو میشناسم. حداقل در حدی که بدونم چیزایی که بقیه فکر میکنن دارن باهاش خوش میگذرونن بی نهایت برام سنگینه. میدونم سبک زندگی من نیست. من تو خودم بدجور گم شدم و فکر نمیکنم 18 سالگی زمان درست ورود من به دانشگاه باشه.
اگه سال بعد یه هر دلیلی نتونستی بخونی چی
ثبت نام کن یک ترم مرخصی بگیر
یا فقط ورودی بهمن ها رو بزن
منم همین تفکرو داشتم
الان پشیمونم
کاش همون سال اول میرفتم
از الان بخون .خوووب بخون.
بعد که کنکور دادی و قبول نشدی تصمیم بگیر پشت بمونی.
پشت کنکور موندن بدترین دوران زندگیه من بود.افسردگی میگیره ادم.
منم پسرم یکسال و نیمشه
تا س چهار سال باید پشت بمونم و کم کم بخونم تا چهارسالش بشه و بزارمش مهد
پشت کنکور موندن روحیه ی آدمو داغون میکنه
نه بخون امتحان بده اگه یه رشته خوب قبول شدی برو اگه نه بمون اگه بمونی از زندگی جا میمونی این و یه آدم باتجربه داره بهت میگه
فقط اینو بگم اگه بخوای برای هرکاری اینجور منتظر باشی زمانش برسه آماده شی فلان هیچوقت زمان درستش نمی‌رسه! پس وقتی شرایط اولیش هست برو تو دل چیزی که ازش می‌ترسی منتظر آماده شدن نباش
پشت کنکور موندن خیلییییی سخت تر از چیزیه که فکرشو بکنی
قبلش حتماااا اگه واقعا میخوای و میتونی بخونی بمون ولی اگه یکم روحیه ات بده یا خسته میشی و اینا نمون اصلا
من موندم و نتیجه اش شد ۸ ماه افسردگی
