نه خونه بابام خوشی دیدم نه خونه شوهرم ،بابام معتاد تریاک بود همیشه تو خونمون دعوا بود،شوهرم سالمه معتاد نیس اما بد اخلاقه و خونه پدرشوهرم زندگی میکنم،کمی سرمایه داشتیم اونم ازدست دادیم هیچ وقت نمیتونیم دیگه خونه بخریم ،درآمد شوهرم بخور نمیره ،فقط دلم به دوتا بچه ی سالمی که دارم خوشه و خدارو شکر میکنم همیشه ،اما همیشه به خدا میگم چرا تو بهم یه زندگی معمولی ندادی ،زندگی لاکچری و‌پولداری نمیخاستم فقط معمولی،که بابام معتاد نباشه،یه خونه هم شوهرم خودش بخره ۴تایی با بچه هام مثل میلیونها آدم که مستقل زندگی میکنن باشم ،راضی ام به هرچی که خدا بهم داده اما خسته شدم بعضی وقتا کم میارم ۱۳ساله عروسی کردم اما انگار قراره تا آخرش همینجور باشه زندگیم ،برا خودم آرامش نداشته باشم یه هفته حداقل ،واقعن تو خونه دوطبقه با خانواده شوهر زندگی کردن خیلی سخته هرچقدم خوب باشن خودتم خوب باشی دخالت نکنن ،برامنم دخالت اینا نیس خوبن درکل اما خودم حس بدی دارم همیشه ناراحتم 🥲خیلی کارا کردم درست نشده ،زندگی کسی مثل من هست؟
واحدتون جداست؟
تو دو طبقه مجزا زندگی میکنید؟
درکت کردم امیدوارم خدا کمک کنه خونه مستقل بخرید
باز خداروشکر کن که خوبن به قول خودت اگه بد بودن چی میشد
کسی هست اینجا که بگه من زندگی معمولی دارم ؟
باور کن هیچکدوممون نداریم .
هرکسی باچیزی درگیر هست بهت قول میدم
اصلا خود خدا هم‌میگه ما انسان را در رنج افریدیم
زندگي خيلي ها خيلي بدتر از تو هست
ای کاش خونه میخریدید چرا سرمایه تون از دست رفت؟
من برعکس توام
زندگیم خیلیی معمولیه از لحاظ اقتصادی اما الحمدالله
ولی سالهاس دلمون برای شنیدن صدای بچه تو خونمون ضعف می‌ره
و نبودش داغونمون کرده
میفهمممت
گاهی زودتر از چیزی که فکرشو میکنی اوضاع خوب میشه. امیدوار باش.
هرکس از زندگیش ی نارضایتی داره
۳۳ سالمه ازدواج نکردم و بچه ای ام ندارم بالطبع.
و احساس تنهایی میکنم
خانوادم وضع مالیشون خوبه.ی خواهردارم ازدواج کرده وپولداره.وخودم مستقل و کار میکنم ولی بشددددددت احساس پوچی میکنم و احساس تنهایی و اصلا دوست ندارم زندگی کنم از این حجم تنهایی و یکنواختی.منم دوست داشتم ازدواج میکردمو بچه داشتم ولی….
همه ی مشکلی داریم.هممون
